Bloc Party (AB - 25.04.2007)

Het zoveelste concert deze week dat een hoog verwachtings-patroon opwekte, en andermaal werd dit patroon ingelost. Al sedert het verschijnen van eersteling Silent Alarm in 2005 is Bloc Party hipper dan hip. Maar in de UK wordt er elke week wel één of andere band gebombardeerd tot het meest geniale sedert de uitvinding van het wiel, dus enige terughoudendheid omtrent de reputatie van dit soort bands is meestal wel gepast.

Maar Bloc Party is niet zomaar de zoveelste hype. Niet alleen was Silent Alarm (1) een oerdegelijk album, maar werd enkele maanden geleden A weekend in the city (2) het album van de bevestiging met intelligente lyrics over stedelijke vervreemding, de illusie van vrijheid in het licht van commerciële manipulatie, en hoe stand te houden temidden van dit alles. Om het met de woorden van frontman en drijvende kracht Kele Okereke te zeggen : "The ideas that have been driving me mad for the last year, are being realised. It's a very tough process working out what to add to a song or to make it better not worse, but fuck it, I will be honest, and I will be brave. No use thinking about the past or what we've achieved. That's where so many bands fall down on second records, by trying to second guess their audience, with a supply and demand attitude. This record is going to require an investment ... ".

Het concert zelf dan ? Met slechts twee albums op hun conto natuurlijk herkenbaarheid troef. Frontman Kele is blijkbaar spraakvaardiger dan anders (volgens Raf) en is duidelijk in zijn hum. Het geluid is strak en schel, de songs worden nog naakter gebracht dan ze al zijn. Soms een tikje rommelig en Kele is niet altijd even goed bij stem, maar dit voegde toe aan de charme van het concert en ervoer ik eerder als een plus- dan als een minpunt. De uitstekende drummer houdt alles in het gareel. Song for Clay opent de debatten, die na ongeveer anderhalf uur gesloten zullen worden. Geen dipjes in het concert, dan constant voortgedreven wordt door een strak tempo en door de ene kwaliteitssong na de andere. De lichtshow is sober maar efficiënt. Geen georchestreerde show, maar de muziek haalt het van de pose. De reguliere set wordt afgesloten met klassieker Like eating glass, waarna er snel een tweede drumkit - op de drumvel waarvan trouwens in spiegelschrift 'Bloc Party' gedrukt staat in contrast met drumkit nr. 1 - wordt opgesteld voor een stukje simultaan drummen in het eerste nummer van de bisronde (Sunday). Onverwacht keert de band na een viertal bisnummers nog terug voor een tweede bisronde van twee extra nummers. Een aangenaam concert van een band die de Britse muziekscene moeiteloos overvleugelt.

Gepikt van een andere recentie geef ik met een beetje extra info nog even de setlist mee :

Song for Clay (2)
Positive tension (1)
Hunting for witches (2)
Waiting for the 7:18 (2)
Banquet (1)
I still remember (2)
This modern love (1)
The prayer (2)
Two more years (enkel op single uitgebracht)
Uniform (2)
So here we are (1)
Like eating glass (1)
***
Sunday (2)
She’s hearing voices (1)
SRXT (2)
Helicopter (1)
***
Tulips (b-kantje van een song van Silent Alarm)
Pioneers (1)