Wolf Eyes & Silvester Anfang & Coca Cola met God (Trix - 24.04.2007)

Opener Coca Cola met God is een hobbyproject van Tim Vanhamel en drummer Eric Thielemans (van Mâäk's Spirit). Een soort improv-act met gitaar, samples, drums én een soort Venetiaans carnavalsmasker met micro-effecten. Mijn pis werd er echter geenszins lauw van, dus werd dit duo door ons al snel omgedoopt tot Plat Water met Jezus. Er zou een accoustisch solo-album van Vanhamel in de maak zijn, terwijl Millionaire in de clinch zou liggen met Warner. Vanhamel is ongetwijfeld getalenteerd, maar zou zijn talenten beter elders bezigen dan met dit overbodige ding. Mauro keek ernaar en dacht er het zijne van.

Dan viel er meer pret te beleven met de psych-drone-folk van Silvester Anfang, één van de vele samenstellingen van de leden van het Funeral Folk-collectief. Eind vorig jaar werd de eerste volwaardige LP ("Satanische Vrede") uitgebracht via (K-RAA-K)3. Een vijftal heren zitten verspreid op het podium, met tussen hun voeten allerlei muzikale prullaria, bellen, harmonica's, knopjes, ... Het leek wel een uitverkoop van Señor Maceta (een naam die bij oudere Cahier-ers nog wel een belletje (!) zal doen rinkelen) ! Wat begon als al te vage shizzle, werd toch bijtijds de juiste richting uitgestuurd en zo werd het enige nummer tot een stevige groove opgeblazen. Hoewel door sommigen omschreven als 'hippie-geneuzel', vond ik het een uitstekend concert. Maar enige sympathie voor hippies is me dan ook nooit vreemd geweest.

De eerste twee concerten werden zonder al te veel aarzeling op een hoopje geblazen door headliner Wolf Eyes. Reeds de derde keer dat ik deze teringherrie-creaturen uit Michigan aan het werk zag (december voor jaar op ATP en eerder dat jaar op een AB-festival), dus ik wist al wat mijn trommelvliezen te verduren zouden krijgen. De eerste keer echter dat ik het trio aan het werk zag als headliner.

Laten we wel wezen : Wolf Eyes sluit geen enkel compromis. Het is de muzak die je in de lift hoort wanneer je afdaalt naar Dante's Inferno. Het was het stemmetje in het hoofd van Francis Bacon toen hij zijn verwrongen zelfportretten schilderde. Het had de perfecte soundtrack geweest bij het zwartgallige meesterwerk Naked van Mike Leigh. Het staat op de ipod van Beëlzebub. Wolf Eyes ramt een plug in je brein en logt rechtstreeks in op de zwartste van al je gedachten.

En net wanneer je denkt dat het niet luider kan, wordt er nog een tandje bijgeschroeft. Meer dan een uur worden al je zintuigen bestookt met tonnen lelijkheid die deze drie profeten over je uitgieten. Je kijkt naar een optreden van Wolf Eyes zoals Dorian Gray naar zijn zelfportret keek : hij keek naar een spiegel en zag utter blackness.

Het gros van de bevolking zal dit niet meer vinden dan een hoop drek en zal mijn lyrische omschrijving op zijn minst zwaar overdreven vinden, maar elke visionaire en vernieuwende kunst moet eerst uitgespuugd worden vooraleer men er de waarde van inziet. Wat er ook van weze, Werner was zo vriendelijk om me de link naar een podcast door te sturen van een optreden van Wolf Eyes. Klikken, als je durft !