Kevn Kinney (Handelsbeurs Gent - 05.05.2007)

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen : dit optreden van de fantastische Kevn Kinney met zijn begeleidingsband Sun Tangled Angel Revival (zo genoemd naar het zesde studioalbum van Kinney) is totnogtoe het beste optreden dat ik in 2007 zag (en ik heb dit jaar toch al pakweg een dertigtal bands aan het werk gezien).

De lineup van de begeleidingsband : basgitarist Bryan Howard / drummer Dave V. Johnson / gitarist Gibb Droll.

Als centrale figuur natuurlijk Kinney zelf, voormalig frontman van Drivin' N' Cryin', afwisselend op accoustische en electrische gitaar en met als voornaamste instrument zijn unieke set stembanden, die op zijn eigen myspace omschreven worden als hebbende "a rasp that's the texture of coarse sandpaper".

Met de mooi gerestaureerde Gentse Handelsbeurs als decor werd het aanwezige publiek getrakteerd op een weergaloze mix van singer/songwriter-vakmanschap, altcountry, blues en bluegrass. Een marathon die maar liefst 145 minuten duurde, maar die geen seconde verveelde. Ik heb iets te lang gewacht met het schrijven van deze review zodat veel details omtrent de setlist ondertussen vervaagd zijn. Als opener werd alleszins - ter introductie van de band - Sun tangled angel revival geserveerd. Enkele nummers later al snel gevolgd door het onweerstaanbare MacDougal Blues (tevens de titeltrack van het eerste solo-album van Kinney). Het viel op hoe Kinney gaandeweg de oorspronkelijke lyrics van deze ode aan de pittoreske straat in Greenwich Village, NYC volledig veranderde. Geen sushi-bar meer, maar wel 6 $ moeten betalen voor een koffie. Schitterende song.

De eerste nummers werden door Kinney begeleid op accoustische gitaar. Nadien schakelde hij over op electrische gitaar en werd de iets ruigere aanpak op de laatste twee albums geëtaleerd. Met nummers zoals 40 Miles of mountain road en In the land of plenty, maar vooral met het stomende blues-improvstuk tijdens Blues on top of blues werd indruk gemaakt. Dit laatste nummer was trouwens één van de gelegenheden waarbij basgitarist Bryan Howard de vocals verzorgde. De man perstte uit zijn imposante lijf een al even imposante stem. En toen hij op het einde van het concert zijn dreadlocks rondzwierde, veroorzaakte dit een kleine zandstorm ! Ook opvallend in de setlist : een soort van banjo-pickin'-song.

Tijdens dit 'electrische' gedeelte van het concert zat trouwens een nogal bizarre medley, die begon met een cover van 'Working class hero' van Marianne Faithful, die daarna overging in een eigen nummer (ik weet niet meer hetwelk), om vervolgens over te vloeien in 'All apologies' van Nirvana. Geen interpretaties van een coverband van het derde knoopsgat, maar sterke versies die stonden als het spreekwoordelijke huis.

Op het einde van de reguliere set verliet de begeleidingsband even het podium en kroop Kinney opnieuw in de huid van singer/songwriter. Uit zijn debuutalbum werd Not afraid to die geplukt, een bloedmooie song waarbij Kinney wel tekstueel de mist in ging, maar op dat ogenblik had hij al zoveel krediet opgebouwd dat hij er moeiteloos mee weg kwam. Nog enkele gevoelige solo-songs, waarna Kinney afsloot met This town (uit The flower and the knife). Tijdens de lange outtro van deze mooie song betraden de bandleden terug het podium en werd het nummer collectief besloten. Gewoonweg schitterend.

De obligate bisronde stond garant voor kippevel van begin tot einde. Voor de gelegenheid werd de band vervoegd met Mick Hart, een Australische singer/songwriter die het voorprogramma van de avond verzorgde (en die dat overigens niet onaardig deed). Uit Sun Tangled Angel Revival werd Train don't stop at the millworks anymore gebracht, een aanklacht van Kinney tegen de politiek van multinationals die hun fabrieken naar het goedkopere Mexico verplaatsen, met alle sociale ellende in het zuiden van de VS tot gevolg. Prachtig. Kon het nog beter ? Jawel want met de Bob Dylan-klassieker I shall be released (door Kinney eerder al gecoverd op het album The flower and the knife) werden alle registers opengetrokken. Ondanks het feit dat het nummer eindeloos werd gerekt, viel het toch te betreuren dat er uiteindelijk een einde aan moest komen. Ik werd er zowaar geëmotioneerd van. Tijdens deze marathon had Kinney een heel rayon aan emoties aangeboord en ik voelde me bevoorrecht om getuige te mogen zijn van dit unieke concert.

Maar nog was het niet gedaan, want Kinney & Co. hadden nog een mooi toetje voorzien : de band stapte van het podium en ging midden in het publiek staan voor een zuiver accoustisch en onversterkt nummer : Straight to hell (ook uit The flower and the knife). Met Kinney op accoustische gitaar, gitarist Gibb Droll op mondharmonica en de rest van de band als vocale ondersteuning werd het laatste verzet onderuit gehaald. Zelfs een over-enthousiaste roadie deed vanaf het podium mee. Straffe kost van een straffe band.

Als toetje geef ik nog de lyrics van Straight to hell mee :

I grew up just west of the tracks, only me to hold me back
Around your door she's calling out my name
She said son won't you go outside, I've got a man coming over tonight
It was the seventh one in seven days
So I walk down to the parking lot
And I hang around with all my friends, and I roam the streets 'til dawn breaks again
I come in at five a.m. and she is waiting for me
She said where have you been, I said I was out
She said you're no good cause you're running without love

Chorus:
I'm going straight to hell
Just like my momma said
I'm going straight to hell
I'm going straight to hell
Just like my momma said
I'm going straight to hell

A black widow and a ladies man
Met down at the laundry mat and they tried to make me understand
The neighbors were all in a stir about what they might have heard
And running down and shouting out some

Next door a girl she lives, about the same age as me
And she asked me to come upstairs and see
Just then her mother burst in, said you're that son of a bitch in the wind
Get out of my house and hit the road
So I... I kept fallin' like a Rolling Stones song

Chorus:
I'm going straight to hell
Just like my momma said
I'm going straight to hell
I'm going straight to hell
Just like my momma said
I'm going straight to hell

The stars came out and warned me so as I walked on down the road
Fifty bucks and a suitcase steered me clear
She took my hand and we walked into the sun
A new day's promise had begun
We'll make it alone whether you like it or not
I turned around and shouted help me mother

Chorus:
I'm going straight to hell
Just like my momma said
I'm going straight to hell
I'm going straight to hell
Just like my momma said
I'm going straight to hell