Cinderella man

Regie : Ron Howard (2005)

James Braddock is tijdens de gouden jaren '20 een succesvol bokser en is nog nooit knock out geslagen. Madison Square Garden is zijn tweede thuis. Maar al snel wordt hij met de achterkant van de medaille geconfronteerd. Hij verspeelt een kans op de wereldtitel en verliest bovendien al zijn geld na de beurskrach in 1929. Tijdens de Grote Depressie in het begin van de jaren '30 woont hij met vrouw en kinderen in een armtierige woonst en tracht hij de eindjes aan elkaar te knopen. Soms als dokwerker, soms - ongetraind en zonder de nodige voorbereiding - als bokser in kleinschalige wedstrijden. Na wederom een slechte prestatie in de boksring wordt zijn licentie ingetrokken. Braddock zit volledig aan de grond. Enkel zijn vroegere trainer Paul Giamatti gelooft nog in hem en kan nog een laatste boksmatch voor hem versieren. Totaal onverwacht sluit Braddock de kamp als winnaar af. Er komt nog een match, en nog één, en nog één, ... Braddock blijft winnen. De armeluizen van New York beginnen Braddock als hun held te zien. Dan dient zich de kans aan op een match tegen Max Baer, de regerende wereldkampioen die eerder al twee tegenstanders het graf had ingeklopt. Braddock neemt de uitdaging aan ...

Boksfilms. Het blijft toch een genre apart. En het blijft vooral verdomd onweerstaanbaar. Of het nu gaat om Gentleman Jim (uit 1942, met Erroll Flynn in de hoofdrol), om Day of the fight (Kubrick, 1951), om Raging Bull of om de Rocky-sage, de mix van de edele bokssport met de underdog-formule blijft werken.

In Cinderella man heb je niet alleen de edele bokssport in combinatie met de underddog-factor, er is bovendien het feit dat het hele verhaal waargebeurd is. Dat geeft extra cachet aan de film. Ik kreeg er zowaar een krop van in de keel, een teken dus dat het hele concept werkt. De aanpak van Ron 'Richie Cunningham' Howard is daar natuurlijk niet vreemd aan. Sedert hij met films zoals Splash en de geriatrische scifi-flick Cocoon voor een paar grote successen getekend had, is bijna elke film die hij inblikte een blockbuster geworden. Aan Ron Howard moet je niet meer uitleggen welke ingrediënten er thuishoren in een succesvolle Hollywood-saus.

Cinderella man is een voorspelbare maar oerdegelijke tearjerker. De rol van Braddock is op het lijf geschreven van Russell Crowe, die er in het echte leven ook niet voor terugdeinst om zich af en toe in een serieuze knokpartij te begeven. Toch twee kleine minpunten die me ietwat stoorden. Ten eerste was er de kleine subplot over Mike Wilson, de links-revolutionaire vriend van Braddock. De sociale ellende van de Grote Depressie had beter uitgewerkt kunnen worden dan met een korte riot in de geïmproviseerde krottenwijken in Central Park onder leiding van een fictieve en aan drank verslaafde communist.

Ten tweede is er de figuur van de grote tegenstander van Braddock : Max Baer. Deze wordt in de film afgebeeld als een cynische dandy en vrouwenloper en een meedogenloos afslachter van zijn tegenstanders. Ik kan begrijpen dat dit nodig is om de underdog-rol van Braddock nog meer in de verf te zetten, maar dit blijkt compleet niet met de feiten te stroken. De echte Max Baer is in een spiraal van alcoholmisbruik terecht gekomen nét omdat hij moeilijk kon leven met het feit dat hij ooit in de ring een tegenstander had doodgeslagen. De erfgenamen van Max Baer hebben tegen dit aspect van Cinderella man dan ook bezwaar aangetekend. Los van het overtrokken beeld dat van Baer geschetst wordt, is er nog de onbegrijpelijke keuze voor de acteur die hem vertolkt : Craig Bierko. Nadat de man in het mislukte Larry David-project Sour grapes zowat de slechtste komische performance aller tijden had neergezet, kan de man in mijn ogen niets goeds meer doen.

Website Cinderella man