Efter brylluppet (After the wedding)

Regie : Susanne Bier (2006)

De Deense veertiger Jacob staat aan het hoofd van een weeshuis in India. Op een dag krijgt hij een interessant voorstel vanuit zijn thuisstad Kopenhagen dat hem in staat zou kunnen stellen om broodnodige nieuwe fondsen voor zijn weeshuis te verwerven. Hij reist af naar Kopenhagen en ontmoet er de miljardair en potentiële weldoener Jörgen, die uitlegt dat het weeshuis van Jacob één van de mogelijke goede doelen is waaraan hij een grote schenking wenst te geven. Jörgen nodigt Jacob uit op het huwelijksfeest van zijn dochter Anna. Jacob is hoogstverbaasd wanneer hij op het feest Helene ontmoet, thans de echtgenote van Jörgen maar in een vorig leven de minnares van Jacob. En het wordt nog erger : tijdens een speech verklaart Anna dat zij niet de natuurlijke dochter van Jörgen is. De puzzelstukken passen in elkaar : Anna is in feite de dochter van Jacob. Bovendien blijkt Jörgen doodziek te zijn en heeft hij de schenking aan het weeshuis als voorwendsel gebruikt om Jacob terug naar Denemarken te lokken, zodat die na de dood van Jörgen zou kunnen zorgen voor Anna en Helene. Jörgen biedt een grote som geld aan aan Jacob, op voorwaarde dat die zich definitief in Denemarken vestigt en niet meer terugkeert naar zijn geliefde weeskinderen. Jacob wordt aldus voor een hartverscheurende keuze geplaatst ...

Denen en familiefeestjes, het blijft een rare combinatie. In Festen van Thomas Vinterberg was het al van dattum en Efter brylluppet is dan ook wel een beetje schatplichtig aan deze dogma-pionier. Het script komt dan ook niet als verrassend over en balanceert regelmatig op het randje. Het verhaal is een puur melodrama. Toch komt regisseuse Bier ermee weg omdat ze de Hollywoodiaanse tranerigheid weet te vermijden. Geen zeemzoete strijkorkestjes, maar spaarzame muziek van o.a. Sigur Rós. Het sobere camerawerk (met vooral veel intense close-ups) draagt bij aan het authentieke karakter van de personages.

Hoewel de miserie die de protagonisten overvalt nét een beetje teveel is om nog geloofwaardig over te komen, kan de kijker toch voldoende empathie opwekken voor de personages. Dit is vooral ook te danken aan de zeer gedreven acteerprestaties van de charismatische Mads Mikkelsen als Jacob. Bij het grote publiek is Mikkelsen wellicht bekend als slechterik Le Chifre in de laatste Bondfilm Casino Royale. Mikkelsen krijgt perfect tegenspel van Rolf Lassgard als Jörgen. Ook Lassgard heeft een typische karakterkop die hem ideaal maakt voor de rol. Hoewel de plot een beetje bij de haren getrokken is en de film gebalder en korter had gekund, blijft het een film over échte mensen, échte gevoelens en échte tranen. Dat de film diverse prijzen in de wacht sleepte (alsook een oscarnominatie voor best foreign language film), is dan ook perfect te begrijpen.

Voor één keer ook eens een sobere trailer :