Dead reckoning

Regie : John Cromwell (1947)

Na WO II zijn de goede vrienden Rip Murdock en Johnny Drake op weg naar Washington om medailles in ontvangst te nemen. Maar Johnny is blijkbaar niet zeer tuk op zijn medaille en verdwijnt plots. Rip gaat op onderzoek uit en volgt het spoor naar Gulf City, waar hij ontdekt dat Johnny om het leven is gekomen in een dubieus auto-ongeluk. Rip ontdekt bovendien dat Johnny onder een valse naam in het leger ging om te ontsnappen aan een moordbeschuldiging : Johnny zou een rijke oude man vermoord hebben omdat hij verliefd was op diens jonge echtgenote, de mooie Coral. Rip besluit om zijn overleden vriend te rehabiliteren en om de zaak uit te spitten. Hij maakt kennis met de verleidelijke Coral en ontdekt al snel dat zij een dubbel spel speelt met de criminele clubuitbater Martinelli ...

In feite zijn hier bijna exact dezelfde elementen aanwezig als in Murder, my sweet : het framewerk van de lange flashback, de femme fatale met een dubbel gezicht, de harde en coole dialogen, de donkere settings met veel schaduwen en beperkte lichtbronnen, de uit graniet opgetrokken held, ... Hoewel Bogart uitstekend acteert, is het wellicht aan het lichtjes rammelende script te wijten dat deze prent in de loop der geschiedenis een beetje in de vergetelheid is geraakt en niet meteen tot Bogie's beste wordt gerekend. Het moet toegegeven worden dat - na een voortreffelijke eerste helft - de film naar het einde toe een beetje in het slop geraakt en de plot op de dool is.

Maar voor de fans van een goede en ouderwetse film noir uit de jaren '40 is Dead reckoning zeker genietbaar. Dé troef van de film is sowieso het heerlijke charisma van Humphrey Bogart.

Bogie maakt kennis met de blonde femme fatale :