Earth - KTL - Sir Richard Bishop (AB - 14.02.2008)

We hadden ons gehaast om op tijd te zijn voor het concert van Sir Richard Bishop, niet in het minst omdat de man lange tijd lid was van de legendarische Sun City Girls, een geweldige cultband die we in 2006 op ATP aan het werk zagen (zie verslag dag 2). Tegenwoordig is de man vooral solo actief. Hij blikte een zestal solo-LP's in en zit ook alleen op een podium, de gitaar in de hand. Voor aanvankelijk niet meer dan een handvol geïnteresseerden bracht Bishop een zeer interessante set. Hij bracht een ode aan de Belgische jazz-grootheid Django Reinhardt, naar eigen zeggen omdat hij graag odes brengt aan artiesten die afkomstig zijn uit het land waar hij op het podium staat. In feite vormt Reinhardt een constante bron van inspiratie voor Bishop. Zo ook Ravi Shankar, wiens sitar-mantra's overduidelijk aanwezig zijn in het indrukwekkende laatste nummer. Bishop is overduidelijk een begenadigd gitarist. Het pleit voor hem dat hij met zijn songs meermaals vreemde paden opzoekt en zich niet beperkt tot een potje technisch verfijnd fingerpicking. Dat de man nogal overdreven dweept met esoterica, wil ik hem gaarne vergeven. Een bizar figuur die wars van alle conventies zijn eigen ding blijft doen.




Toen twee van zijn kinderen stierven binnen een tijdspanne van zestien dagen, kanaliseerde de Duitse dichter en multi-linguïst Friedrich Rückert zijn verdriet in de zogenaamde Kindertotenlieder, 425 gedichten, geschreven in 1833 en 1834. Enkele van deze gedichten werden op muziek gezet door Gustav Mahler. Recent kreeg dit oeuvre een nieuwe jasje : theaterregisseuse Gisèle Vienne en auteur Dennis Cooper brachten in 2007 een theaterversie op de planken van de Kindertotenlieder. De muziek voor dit stuk werd geschreven door Stephen O'Malley (naast gitarist in o.a. Sunn O))), Khanate, Lotus Eaters en Ginnungagap, ook grafisch ontwerper) en door Peter Rehberg (schrijver en performer van extreme computermuziek en leider van het Editions Mego-label). Wat begon als een eenmalig samenwerkingsproject onder de naam KTL, is een leven op zich gaan leiden en heeft reeds 3 albums opgeleverd (gewoonweg KTL, KTL 2 en KTL 3 genoemd).

Wie het werk van O'Malley een beetje kent, kan zich natuurlijk verwachten aan een zeer extreme vorm van muziek. Een kleine veertig minuten duurt de storm, die in het gierende middenstuk alle decibelmeters aan flarden doet slaan. Rehberg - precies een nette kantoorbediende - tuurde aanhoudend naar zijn laptop en wist er niet aflatende drone-trillingen uit te toveren. O'Malley daarentegen (die met zijn ruige Dio-shirt en metalhead-looks een leuk contrast vormde met Rehberg) tokkelde en friemelde vandeeg aan zijn gitaar, soms het gevecht verliezend maar naar het einde toe toch stevig uithalend. Wanneer de laatste tonen wegsterven, buigt O'Malley beleefd naar het publiek, zoals hij ook altijd doet op het einde van een Sunn O)))-concert. De figuur van O'Malley en zijn diverse projecten beginnen me meer en meer te intrigeren.




Headliner Earth werd in 1990 opgericht door o.a. huidig frontman Dylan Carlson en groeide uit tot dé pionier van een trage, minimalistische en repetitieve vorm van metal die doorgaans als 'drone' wordt omschreven en waarvan bands zoals Sunn O))) nu de vruchten plukken. Carlson is geen onbesproken figuur : hij was een nauwe vriend van Kurt Cobain en hij was degene die het geweer kocht waarmee Cobain zich later om het leven zou brengen. De laatste jaren lijkt Carlson zijn vroegere drugverslaving onder controle te hebben en is Earth actiever dan ooit. Zo werd in 2005 - na meerdere jaren van dronestilte - het alom geprezen album Hex (or printing in the infernal method) uitgebracht op het Southern Lord-label. Eerstdaags verschijnt een nieuw studio-album op Southern Lord : The bees made honey in the lion's skull.

Op het podium laat Carlson zich bijstaan door een nieuwe line-up. Levensgezellin Adrienne Davies zit achter de drums en lijkt heel de tijd in slow motion te bewegen, een wat ongewone maar efficiënte aanpak wanneer je bij een drone-groep drumt. Don McGreevy speelt heel sober en franjeloos basgitaar. Toetsenist Steve Moore vormt de interessantse aanvulling bij de groep. Tijdens het ganse concert vormen de kabbelende keyboards een uitstekende aanvulling op de sobere en minimalistische gitaarsound van Carlson.

Het nieuwe album vormde uiteraard de belangrijkste voedingsbron voor dit concert, met nummers zoals Engine of ruin, Omens and portens I : the driver, Omens and portens II : carrion crow en de indrukwekkende en op sitardrones drijvende titeltrack The bees made honey in the lion's skull. Naast dit laatste nummer vormde ook een nieuw en nog titelloos nummer een hoogtepunt. Dit nummer zal later dit jaar verschijnen op de vinyl-versie van The bees ... en dat is iets om naar uit te kijken. Carlson kondigde het nieuwe nummer aan met een laconiek "if you have a recording device, now would be a good time to turn it on", al even gortdroog als zijn (hopelijk grappig bedoelde) openingszinnetje "Bonjour Bruges". Tijdens dit nieuwe nummer bracht toetsenist Moore een perfect passende trombone-solo. De trombone leent zich blijkbaar uitstekend voor drone-muziek, zoals ook bleek tijdens de openingsdebatten van het verbluffende concert van Sunn O))), vorig jaar op State X New Forms.

Na ruim een uur - en amper zes nummers - werd het uitstekende concert besloten zonder bisnummers. Hoewel ik graag nog wat meer Earth-materiaal had willen horen, vind ik het niet slecht dat dit soort concerten wordt afgesloten zonder bisnummers. Het zijn concerten die je moet ervaren als één trip, zonder obligaat naspel. Ik moet dringend wat spullen van Earth in huis halen.