The life aquatic with Steve Zissou

Regie : Wes Anderson (2004)

Nadat zijn beste vriend slachtoffer werd van een mythische haai, besluit oceanoloog en documentaire-filmer Steve Zissou om wraak te nemen. Naast de dood van zijn vriend heeft Zissou ook nog te kampen met een huwelijk dat op de klippen dreigt te lopen, met financiële problemen na zijn vorige film, met een jongeman die beweert zijn zoon te zijn én met een opdringerige journaliste. Samen met zijn vermeende zoon, de journaliste en een nogal eigenaardige crew vaart Zissou uit met zijn schip, de Belafonte. Maar piraten, een dreigende muiterij en jaloezie maken de queeste naar de mythische jaguarhaai er niet gemakkelijker op ...

Er zijn heel wat ingrediënten aanwezig die deze film tot een aangename ervaring omtoveren. Ten eerste is er de droomcast die uit een hele rits sterren bestaat. Bill Murray vertolkt met zijn typische flegma op onnavolgbare wijze de rol van de lichtjes gestoorde Zissou. De rest van de cast laat zich opsommen als een hoop fonkelende namen : Owen Wilson, Cate Blanchett, Anjelica Huston, Willem Dafoe, Jeff Goldblum en Michael Gambon. Met zo'n cast kan het al nauwelijks mislopen.

Ten tweede is er het frisse script, geschreven door Wes Anderson en Noah Baumbach. De hele film is doorspekt van een licht ironische en gezapige vorm van humor, die perfect aansluit bij de flegmatische Murray. De rol van Zissou werd dan ook geschreven met de casting van Murray in gedachten. Toch zullen de fans van Anderson een licht déjà vu-gevoel ervaren bij het bekijken van deze film. De parallellen met zijn vorige film (The royal Tenenbaums uit 2001) zijn immers overduidelijk : Zissou is een vaderfiguur voor zijn bizarre crew terwijl Tenenbaum een patriarch is van een geschifte familie / de vrouwen van zowel Zissou als Tenenbaum zijn de rots in de branding (in beide films vertolkt door Anjelica Huston / zowel Zissou als Tenenbaum hebben een rare zoon (in beide films vertolkt door Owen Wilson). Het is deze overdaad aan parallellen die een tikje storend werkt. Maar voor degenen die The royal Tenenbaums niet zagen, kan dat uiteraard geen bezwaar vormen.

En ten derde is er de fantastische soundtrack. Eén van de crewleden van Zissou tokkelt voortdurend op een akoestische gitaar en de aandachtige luisteraar zal in zijn getokkel regelmatig oude Bowie-nummers herkennen. Dit crewlid wordt vertolkt door de Braziliaanse muzikant Seu Jorge, die een aantal Bowie-nummers naar het Portugees vertaalde. Als liefhebber van het oude Bowie-werk kon ik zijn versies van pakweg Life on Mars, Starman, Rebel rebel, Lady Stardust, Rock & Roll suicide en Five years zeker smaken. Na enig opzoekwerk blijkt er naast de reguliere soundtrack ook nog een apart album te bestaan (The life aquatic studio sessions featuring Seu Jorge). Dat album moet ik ooit op de kop zien te tikken.

De plot mag dan misschien wel veel echo's oproepen van The royal Tenenbaums, maar dat neemt niet weg dat de uitstekende sterrencast, de vele ironische knipogen naar leven en werk van Jacques Cousteau en de superbe soundtrack garant staan voor een knappe film.

Hier zie je Seu Jorge een geweldige versie spelen van Lady Stardust :