Melt Banana - Vandal X - Tat2NoiseAct (Recyclart - 14.06.2008)

Ter voorbereiding van deze avond in de Brusselse Recyclart had ik wat rondgesurft, zodat ik al wat info had opgepikt over de openingsact Tat2NoiseAct. Toch was het 'spektakel' dat ik te zien kreeg nog op zijn minst verrassend te noemen. Ontstaan in de schoot van het Brusselse tattoo- en piercingsalon Boucherie Moderne werd het publiek op een expliciete vorm van performance art getrakteerd. Vooraan op het podium zat een drummer, met zijn rug naar het publiek gekeerd en geflankeerd door een gitarist en een bassist. Dit trio - dat een soortement improvnoise speelde - begeleidde de exploten van een man die op een podiumverhoog wat in de micro stond te neuzelen. De man was - op witte panties na - volledig naakt, droeg een witte pruik, was beschilderd met een rood kruis én had een stofzuiger aan zijn lid hangen ! Tijdens zijn act werd hij af en toe door een andere man getatoeëerd of stak een nog andere man injectienaalden in zijn arm of hoofd. Op het einde van de set nam onze excentrieke vriend zelf de tattoo-naald ter hand en tekende er vrolijk mee op zijn tong en kin. Het bloed in zijn mond - vermengd met een beetje water - werd uitgespuugd in een soort waterkoker, wat een miniem rookeffectje opleverde. Muzikaal stelde het allemaal niet veel voor en op de schreeuwlelijk op het podium was ik al redelijk snel uitgekeken, des te meer omdat zijn act er eerder op uit leek te zijn om te schokeren dan om één of andere statement over te brengen op het publiek. Origineel was het alleszins wel ... Door het oog van mijn camera zag het er als volgt uit :









Van het Limburgse noise-duo Vandal X was ik het spoor al een tijdje bijster geraakt. In oktober 1999 zag ik de groep in de Cahier en in 2002 op Pukkelpop, als ik me niet vergis toen als opener op het hoofdpodium. Telkens weinig verrassende maar degelijke sets. Van het recentere materiaal (zoals de in vorig jaar uitgekomen plaat Instant dislike) ken ik niks, maar dat is een euvel dat ik na vanavond zou moeten rechtzetten. Het geluid van gitarist Bart Timmerman en drummer Gunther Liket - zoals vanouds tegenover elkaar geplaatst op het podium - lijkt nog zwaarder en massiever te klinken dan vroeger. De tekstsamples tussen de nummers zijn er nog steeds (met o.a. de I had a dream-speech van Martin Luther King). Niks nieuws dus, maar dat maakt niet uit. Vandal X is nu al dertien jaar bezig met zeer consequent non-conformistisch te zijn en dat siert hen. Veel airply op StuBru zullen ze wel nooit niet krijgen, maar ik denk niet dat dit nuchtere duo daar één seconde om maalt. Anyhow, tijdens dit scherpe en ruwe concert kon ik niet anders dan enthousiast headnodden. Eén van mijn snapshots toont de band in een voor hen zeer typische pose :







In het kielzog van de legendarische Boredoms zijn er meerdere Japanse bands aan de oppervlakte komen drijven. Ik denk hierbij o.a. aan Shonen Knife, aan Seagull Screaming Kiss Her Kiss Her en aan Angel'in Heavy Syrup. Eén van de meest interessante exponenten van de Japanse muziekscene is zeker en vast Melt Banana. Gehuisvest op het Skin Graft Records-label heeft dit Japanse kwartet al diverse platen op de wereld losgelaten, volgepropt met korte en hevige noise-punk. De release van het nieuwe album Bambi's Dilemma was de aanleiding voor een Europese toernee. De charismatische zangeres Yasuko Onuki spuwt - fanatiek met haar armen zwaaiend - met een rotvaart haar zelfgeschreven Engelstalige teksten uit, terwijl gitarist Agata - tijdens het ganse optreden met een mondmasker op zijn gelaat ! - met een batterij effectpedalen het geheel overlaadt met scherpe uithalen. Aan de drummer en aan bassiste Rika - een frêle meid die nauwelijks groter was dan haar basgitaar - de nobele taak om dit lawaai van de nodige body te voorzien. Een zeer gespierde en gebalde set die haar effect op het publiek niet mistte. Er hing een lekker bezwete sfeer en het publiek liet zich ongegeneerd gaan. Amusant hoogtepunt van het concert : een ultra-snelle compilatie die werd aangekondigd als "seven short songs", gespeeld in een tijdsbestek van pakweg vier minuten. Elk van de zeven songs werd door Yasuko middels haar pijlsnelle staccato-stemmetje aangekondigd met : "Thank you. Next song is ...", om vervolgens weer uit te barsten in een korte maar felle geluidsbrij. Good shit ! Een korte foto-impressie van dit sterke concert :