Metropolitan

Regie/scenario : Whit Stillman (1990)

Een stelletje jonge snobs uit de gegoede klasse van Upper East Manhattan komen regelmatig - gekleed in smokings en galajurken - bij elkaar om sjieke feestjes te houden en om er pseudo-intelligente discussies te houden. Er is de altijd cynische Nick, de enigmatische Audrey, partygirl Sally en de filosofische betweter Charlie. Ze noemen zich de Sally Fowler Rat Pack. Per toeval sluit ook de jonge Tom zich bij de groep aan. Tom is niet zo bemiddeld als de rest van de Rat Pack en staat aanvankelijk als overtuigd Fourier-socialist zeer sceptisch tegenover de snobistische samenkomsten van zijn nieuwe vrienden. Maar geleidelijk aan geraakt hij goed bevriend met Nick en blijkt hij ook van grote invloed te zijn op de gevoelige Audrey. Het galabal-seizoen is echter van korte duur en de komst van Tom versnelt enkel maar de onvermijdelijke ontbinding van de Rat Pack ...

De ontstaansgeschiedenis van deze zeer intelligente film is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Regisseur/producer/scenarist Stillman schreef het script tussen 1984 en 1988 en financierde de film door zijn eigen appartement te verkopen en met behulp van giften van familie en vrienden. De film werd grotendeels opgenomen in huizen en appartementen van kennissen en de cast bestaat bijna volledig uit jonge debutanten.

Verwacht geen enkele vorm van actie in deze prent. Ook voor hoogoplopende ruzies en passies is er nauwelijks plaats. Alle gesprekken vinden plaats binnen het strakke keurslijf van sociale conventies. Of het nu gaat over de pro's en contra's van het Franse socialisme, het oeuvre van Jane Austen of de verhouding tussen de seksen : de preppy jongeren (preppy is een term die slaat op bevoorrechte jongeren die naar dure universiteiten gaan) gieten het allemaal in eloquente causerieën. Je kunt deze film dan ook best savoueren als een bel cognac en genieten van de ene spitante quote na de andere.

Enkele voorbeelden : "He is tall, rich, good looking, stupid, dishonest, conceited, a bully, liar, drunk and thief, an egomaniac, and probably psychotic. In short, highly attractive to women." - "I've always planned to be a failure anyway, that's why I plan to marry an extremely wealthy woman." - "It's a tiny bit arrogant of people to go around worrying about those less fortunate." - "Playing strip poker with an exhibitionist somehow takes the challenge out of it." - "When you're an egoist, none of the harm you do is intentional." - "I don't read novels. I prefer good literary criticism. That way you get both the novelists' ideas as well as the critics' thinking."

Voor hen die een high brow-versie van The breakfast club wel zien zitten, is Metropolitan een aanrader. Dat Stillman een oscarnominatie in de wacht sleepte voor zijn script, is hier het beste bewijs van. Stillman deed één en ander nog dunnetjes over met zijn zelfgeschreven films Barcelona (1994) en The last days of disco (1998), die voortborduren op hetzelfde thema.