Wim Mertens Ensemble (Warande - 19.10.2008)

Receptacle (2007) is zo maar eens eventjes het 51ste studioalbum van de Belgische minimalistische componist Wim Mertens. Voor de creatie van de negen composities op dit album bediende Mertens zich van een zeventien-koppig orkest, enkel bestaande uit vrouwen. Voor de live-uitvoering van dit album maakt Mertens gebruik van een klein strijkersensemble (contrabas, cello, altviool en twee violen). Een paar weken geleden verscheen op EMI Classics het 52ste album L'Heure du loup. De setlist (6 nummers vóór en 7 nummers na de pauze) bestond volledig uit composities uit deze twee laatste albums. Maar toen hadden we de bisronde nog niet gehad ...

De composities van Mertens zijn puntgaaf. De ijle contratenor van Mertens en zijn percussieve pianospel, de repetitieve akkoorden waarop gevarieerd wordt, ... het klinkt allemaal zo vanzelfsprekend en zo tijdloos. Mertens bereikt een soort van mathematische schoonheid, zijn composities zijn als universele axioma's die erop wachten om gevonden en gespeeld te worden. Het is verbazingwekkend hoe Mertens met muziek die doorgaans als minimalistisch wordt omschreven, toch een heel rayon aan emoties weet aan te boren.

En zo werd het ook ervaren door het publiek, dat om meer bleef smeken. Uitgesmeerd over maar liefst vier (!) bisronden werd het enthousiaste publiek dan ook getrakteerd op zes extra nummers. Met een korte pauze inbegrepen duurde het concert twee uur en drie kwartier. Een minimalistische marathon zonder weerga, waarbij als uitsmijters de klassiekers Struggle for pleasure (beter bekend als de Proximus-tune) en Close cover werden gespeeld. Een pijnlijk mooi concert van een belachelijk begenadigd componist.