Helmet (Minnemeers Gent - 14.02.2009)

Nadat The Sedan Vault - de Belgische band rondom de drie broertjes Meeuwis - in april 2005 op het Cahier-podium stond in het voorprogramma van het Schotse Macrocosmica, ben ik de band compleet uit het oog verloren, hoewel sedertdien deze groep aardig aan de weg heeft getimmerd. De eind 2008 verschenen CD "Vanguard" werd vol lof onthaald. In een organisatie van Democrazy mocht de band vanavond de debatten openen. Complexe songs met ambitieuze structuren, een hecht groepsgeluid, een strakke set : waarom liet de set me dan toch nagenoeg volledig koud ? Lag het aan het feit dat de groep klonk als een braaf neefje van The Mars Volta of lag de oorzaak in de nawerking van de whisky-proefavond van daags voordien (met de fantastische Springbank op kop) ? 't Zal wel aan mij gelegen hebben.

Het Californische rocktrio uit de Bay Area (met hispanic roots) Totimoshi was een stuk interessanter, al was het maar omdat de no-nonsense rock de boventoon haalde. Het concert begon onder een slecht gesternte toen zanger Antonio Aguilar wel zeer bitsig uithaalde over het gebrek aan monitorklank op het podium. Het weze hem vergeven omdat het concert het voorlaatste was in een uitputtende Europese tournee. Het meest memorabele aan het concert was vooral de vaststelling dat Aguilar van op een afstand als twee druppels water geleek op het onvergetelijke Anton Chigurgh-personage dat door Javier Bardem werd neergezet in No country for old men. Uncanny !



Eindelijk ! Eindelijk ! Eindelijk was het dan zover. Reeds vanaf de release van het geweldige album "Meantime" in 1992 ben ik liefhebber van de muziek van Helmet maar om één of andere speling van het Lot heb ik deze metal/post-hardcore-band rond Page Hamilton nooit live aan het werk gezien. Een serieus euvel waarover vanavond eindelijk de spons geveegd kon worden.

De sfeer in het uitverkocht pand zat meteen goed en alle typische elementen van de Helmet-muziek zaten er vanaf de eerste noot in : de repetitieve en staalharde staccato-riffs met daar bovenop een flink verstoord gitaargeluid en de strak gezongen teksten van Hamilton. De Meantime-klassiekers Ironhead en Unsung zaten al vroeg in de set, maar ook andere oude krakers zoals Milquetoast en Wilma's Rainbow (beiden uit Betty, 1994) stelden niet teleur. Uit het laatste album Monochrome (2006) zal me vooral de goede openingstrack Swallowing everything heugen. Heerlijk ook om Just another victim nog eens te horen (het nummer dat Helmet in 1993 opnamen samen met House of Pain voor de soundtrack van Judgment Night). En toen in de bisronde ook het onverwoestbare nummer In the meantime (wellicht mijn favoriete Helmet-track aller tijde) ten gehore werd gebracht, kon het feestje niet meer stuk. De mindere nummers waren te tellen op de hand van een zwaar geaccidenteerde schrijnwerker.

Tijdens deze uitstekende set kon een goedgezinde Hamilton het niet laten om af en toe wat te keuvelen. Zijn keuze voor Dommelsch werd op een collectief boe-geroep onthaald, wat hij alras rechtzette door daarna voor Duvel en Vedett ("There's a dude on the label. Who's the dude ?") te kiezen. Een praatje over zijn eigen lijn ESP-gitaren werd op deze Valentijnsdag besloten met de conclusie : "Who needs a chick when you have a guitar ?" Tja, als je Hamilton even strak als vanouds In the meantime hoort spelen, heeft hij misschien wel gelijk.