Animal Collective (AB - 18.03.2009)

Zelden werd een album dermate collectief de hemel ingeschreven als Merriweather Post Pavillion (2009) van Animal Collective. Om van de pezewevers van Pitchfork een score van 9.6 los te peuteren, moet je ofwel een dikke envelop met geld onder tafel schuiven, seksuele gunsten verlenen óf een zeer straf album afleveren. De kleine hype die rond dit album ontstond, maakte dat de AB in extremis nog volledig uitverkocht raakte voor dit concert. Dat was in het verleden compleet ondenkbaar, gelet op het nogal extreme karakter van de muziek van dit eigenzinnige collectief. Vermits Merriweather echter relatief toegankelijk is, kan er zelfs gesproken worden van een soortement van doorbraak naar een groter publiek.

Het bijwonen van een concert van Animal Collective is een tantaluskwelling, maar dan wel één van de betere soort : de ijle en psychedelische geluidslagen zweven over je hoofd heen, prikkelen je zenuwbanen, spelen met je zintuigen. Net wanneer je denkt dat je het ritme of de groove te pakken hebt, gaat het geluid weer een andere richting uit. Alsof je koortsachtig tracht te achterhalen wat je gedroomd hebt, terwijl nauwelijks minuten na het ontwaken die droom reeds tot een vage herinnering herleid is. Alsof je op een mistige avond de contouren van onscherpe objecten vaste vorm wil geven door hardnekkig te turen, terwijl je weet dat zulks toch niet lukt. Toen ik tijdens het concert éénmaal in de maalstroom van geluid was meegetrokken, gaf ik me volledig over en beleefde ik grote lappen van het concert met gesloten ogen. Dit om me zo compleet mogelijk af te sluiten van de buitenwereld en om alle focus te richten op mijn buis van eustachius en de daarmee verbonden synapsen. Aldus miste ik bijna de mooie visuals, waarbij microscopische beestjes geprojecteerd werden op een grote witte bal, die boven de hoofden van de drie bandleden zweefde.

Mijn excuses voor deze nogal lyrische omschrijving van dit concert. In feite doen woorden er niet toe. Het is de beleving van het moment zelf die telt en die beleving was er één van pure extase. Uiteraard veel aandacht voor het Merriweather-album, waaruit ik o.a. My girls, Lion in a coma, Summertime clothes, Daily routine, Brother sport en No more runnin meen herkend te hebben. Corrigeer me als ik me vergis, maar ik denk dat ook Fireworks (uit Strawberry jam, 2007), Leaf house (uit Sung tongs, 2004) en Slippi (uit Here comes the indian, 2003) aan bod kwamen. Het is echter goed mogelijk dat ik de bal hier schromelijk missla, vermits de setlist (gelukkig !) niet bestond uit een reeks netjes-op-een-rij-gespeelde nummers maar werd samengebald tot één organisch en quasi ononderbroken geheel. Het was bijna jammer dat na deze fantastische, etherische trip van anderhalf uur er nog een korte bisronde diende te volgen.

Voor de mensen die een prettige jukebox verwacht hadden vol nummers à la My girls, was dit concert misschien een tegenvaller. Voor de mensen echter die bereid waren om zich volledig over te geven aan een eigenzinnige psychedelische reis, was dit concert niet minder dan een uitmuntend avontuur.

Over avonturen gesproken : in de marge dient nog nota gemaakt van een waarlijk epische rit huiswaarts. In een poging om zware verkeersproblemen op de A12 te vermijden, belandden we pardoes in de gemeente Ruisbroek. De gemeente binnenrijden bleek heel wat eenvoudiger dan haar te verlaten. Het labyrinth van koning Minos verbleekt in het aanschijn van deze hel op aarde. Verdoemd weze Ruisbroek, met haar palingfeesten en haar sarcastisch benaamde woonwijken (één bepaalde wijk draagt de naam “Leuk”, no kidding). Een surrealistisch tripje van Lynchiaanse allure als passende epiloog voor een briljante avond.