Omar Rodriguez-Lopez Quintet (Botanique - 10.03.2009)

Openingsband Zechs Marquise is afkomstig uit El Paso, Texas en heeft haar naam ontleend aan een gelijknamig manga-personage. De groep is genre-gewijs zwaar schatplichtig aan de man die later op de avond zal optreden, want jongere broers Marcel en Marfred Rodriguez-Lopez hanteren respectievelijk drums en basgitaar. Aangevuld met twee gitaristen brengt de band progrock in de ware zin van het woord : lange lappen muziek zonder vocalen, waarbij sterk vervormde gitaren (met gitarist Marcos Smith als uitblinker) gedrapeerd worden bovenop een goede en strakke ritme-sectie, die het geheel een mathrock-randje meegaf. Later op de avond zal blijken dat de twee broertjes niet alleen in bloedlijn in lagere rang staan dan grote broer Omar. De set was immers degelijk maar onvoldoende gevarieerd om tot het einde te kunnen boeien.

Omtrent Omar Rodriguez-Lopez staan een paar feiten als een paal boven water : de man is een uiterst getalenteerd componist, een al bijna even getalenteerd gitarist én een zeer bezige bij. Naast zijn activiteiten bij The Mars Volta kakt de man de laatste jaren ook aan de lopende band diverse solo-albums (een tiental gedurende de laatste drie jaren !).

Live liet hij zich vanavond begeleiden door het merendeel van de Volta-collega's. Hierbij speelt vooral de schitterende ritmesectie zich in de kijker : drummer Thomas Pridgen en bassist Juan Alderete zullen gedurende de ganse trip de ijzersterke kapstok vormen waaraan Omar zijn lange trips aan kan ophangen. Het geweldige drumwerk van Pridgen en de hypnotiserende basloops van Alderete vormen een solide ijkpunt. Geweldig om zien hoe de beide heren - net zoals bij Voltra-optredens trouwens - constant in elkaars gezichtsveld staan en als het ware een Siamese ritme-symbiose vormen.

De opener is meteen goed raak : "Boiling death request a body to rest it's head on" (uit het album Se Dice Bisonte, No Bùfalo uit 2007) zet de toon. Op plaat is dit een relatief korte track van een goede vier minuten, maar op het podium werd het nummer uitgerokken tot een improv-lap van een kwartiertje. Wat een geweldig stuk muziek ! Hier zie je de openingsminuten van het concert, wat een goed vervolg vindt in de gerelateerde video's in de marge. Dit nummer zou gedurende het twee uur durende concert nog enkele gelijkaardige opvolgers kennen, waarin de intensiteitsschaal het telkens haast begaf. Zo zat op het einde van de set het indrukwekkende tweeluik Regenbogen stelen van prostituees en Jacob Van Lennepkade (uit de eerste LP van de zogenaamde Amsterdam-serie, uitgebracht in 2005). Ook al komen deze instrumentale nummers meestal neer op schier eindeloos gitaargepingel bovenop een keurslijf van nerveuze ritmepatronen, toch sloeg de verveling op geen moment toe. Leuke visuals zorgden voor de finishing touch.

Helaas werd de verschroeiende intensiteit regelmatig uit de set gehaald door de verschijning van Ximena Sarinana Rivera. De jongedame is geboren in 1985 maar ziet eruit alsof ze nog lid is van de Chiro. Deze Mexicaanse soapactrice en zangeres (en momenteel het liefje van Omar) beweegt zeer onwennig en schaapachtig op het podium en haar stem is nauwelijks opgewassen tegen de freaky latin-psychedelica van haar vriendje. Aldus vielen de nummers waarin zij mocht opdraven voor een stuk in het water. Bovendien was de setlist als volgt opgebouwd : instrumentaal nummer - nummer met Ximena - instrumentaal nummer - nummer met Ximena - ... Dit haalde de continuïteit uit wat anders misschien wel het perfecte psychedelische progrock-concert had kunnen zijn. Dat Omar gaarne de sponde deelt met Ximena, kan ik - na haar gezien te hebben -perfect begrijpen. Dat hij ook graag het podium met haar deelt, moet hij nog afleren.

Afgezien echter van deze paar mindere nummers, viel er vanavond fantastische muziek te scoren. De afwezigheid van Cedrix Bixler-Zavala en van de soms ietwat pedante Volta-themata werkten haast verademend en kwamen het pure karakter van de muziek van Omar Rodriguez-Lopez zeker ten goede.