The Notwist (AB - 13.04.2009)

Van de Amerikaanse indiefolkers van Woods konden we nog op de valreep enkele nummers meepikken. Dat klonk lekker fris en vrolijk. Zonnige songs ondersteund door een ijle stem vol echo's. Een stuk beter alleszins dan wat Grampall Jukabox wist te brengen. Toegegeven, dit duo uit Indianapolis werd ten dele gefnuikt door technische problemen, maar los daarvan stelde één en ander weinig voor. In het begin van de set leek er een embryonale aanzet tot een interessant concert te komen, maar de knullige aanpak van de loop-manipulaties deed alle goede intenties teniet.

Gelukkig daagden in de vorm van The Notwist nog enkele Duitsers op om de meubelen te redden en deze miskleun gauw naar de vergeetput te verwijzen. Met hun laatste twee platen Neon Golden (2002) en The devil, you + me (2008) is deze band - ooit als metalband begonnen ! -definitief de weg ingeslagen van rustige en perfect bijgeschaafde electro-indie, waarover de onthaastende en zachtjes zalvende stem van zanger Markus Acher als een knus deken gedrapeerd ligt. Logisch dan ook dat er vooral uit deze twee laatste platen materiaal werd gebracht, hoewel natuurlijk de bloedmooie klassieker Chemicals (uit Shrink, 1998) ook niet mocht ontbreken.

Er waren enkele opvallende elementen aan dit uitstekende concert. Ten eerste dat de songs van The Notwist enorm fijntjes bijgevijld zijn en aldus zeer kundige songschrijverij tentoonspreiden. De knisperende en knetterende electronica vormt ironisch genoeg een perfecte symbiose met deze gevoelige songs en is daarom veel meer dan een wii-achtige gadget, bedoeld om een anders werkloos bandlid bezig te houden. Ten tweede viel op hoe de band op het podium soms veel rauwer en scherper klonk dan op plaat. Scherpe gitaaruithalen en stevig rockende intro's en outro's kwamen veelvuldig voor. In het begin van het concert moest ik hier even aan wennen maar de lichte storing die ik hierbij aanvankelijk ervoer, smolt alras weg in het aanschijn van dit vakmanschap. Gelukkig werd deze 'harde' aanpak redelijk spaarzaam gehanteerd, want The Notwist is toch op zijn best als er ingetogen wordt gespeeld. Toen na een dubbele bisronde het concert uiteindelijk op pakweg 105 minuten afklokte, waren mijn gemoederen niet alleen door de subtropische temperaturen maar ook door bijwijlen fantastische muziek enigzins verhit.

Good shit, dus. Tijdens dit concert spookten trouwens voortdurend echo's van het véél te vroeg ter ziele gegane Orange Black door mijn hoofd, een band uit het Antwerpse die jammer genoeg voor altijd één van de best bewaarde geheimen uit de Vlaamse rockscène zal blijven. Mits een tikje meer geluk en krediet had Orange Black gerust het niveau van The Notwist kunnen benaderen. De zachte stem van Dieter Sermeus, het subtiele gebruik van electronica, de weemoedige songs met een angel ... : alle elementen waren voorradig. Hopelijk kan er met opvolger The Go Find - dat in hetzelfde vijvertje vist - meer succes geboekt worden.