The Tragically Hip (AB - 29.11.2009)

Vermits wij als AB-habitués gewoon zijn aan een gebruikelijk beginuur van de hoofdact rond 21.00u, waren we verbaasd toen bij onze binnenkomst rond 20.30u de Canadese band The Tragically Hip reeds volop onder stoom gekomen was. Straffer nog : een kwartiertje later werd een pauze ingelast en werd het eerste deel besloten. Een pauze in een rockconcert ? Hoogst ongebruikelijk. We hadden hoe dan ook pakweg drie kwartier van het concert gemist. In retrospect weet ik niet of ik dat erg moet vinden...

Om één of andere reden is het er nog nooit eerder van gekomen om The Hip live aan het werk te zien. Bizar eigenlijk als je weet dat de groep al een kwart eeuw bestaat en meermaals de Lage Landen heeft aangedaan. Ik ben nooit een Hip-freak geweest maar had voor de gelegenheid nog eens door hun oeuvre gebladerd, met de nadruk op hun nieuwe album We are the same (2009). Een goed album die de band ten voeten uit toont : intelligente lyrics en een gedreven rocksound die zowat het midden houdt tussen americana, stadionrock en college-rock à la R.E.M.

Ik kan me niet uitspreken over het grootste gedeelte van de eerste helft van het concert, maar de tweede helft was een mix van nummers van nieuwe album (Coffee girl, Love is a first) en oudere klassiekers, zoals Ahead by a century, Grace too, Gift shop en tot slot van de reguliere tweede set (die overigens van start ging met enkele akoestische nummers) een zeer energieke versie van My music at work, waarbij frontman Downie zich in het publiek begaf tot op de plek waar ik me bevond halverwege de zaal. De band staat er als een huis, aan enthousiasme geen gebrek en aan goede nummers evenmin.

Maar dan heb ik het nog niet gehad over frontman Gordon Downie. Je hebt zo van die frontmannen die de aandacht constant naar zich toezuigen. Soms dankzij een overschot aan charisma en natuurlijke uitstraling, soms o.w.v. hun irritant gedrag. Downie hoort in de tweede categorie thuis. Voor het overgrote deel van het publiek - dat voornamelijk uit veertigers bestond - leken de truucjes van Downie perfect te werken en een redelijk volgepakte AB at uit zijn hand, maar mij werkte de man alleen maar op mijn zenuwen. Downie had meestal een witte zakdoek in de hand waarmee hij zich het zweet afveegde en dat hij daarna in het publiek kijlde. Zo zijn enkele tientallen zakdoekjes de revue gepasseerd, op alle mogelijke wijzen behandeld : erin blazen, ermee voetballen, ... Voeg daarbij nog zijn voorkeur om alle lyrics uit te beelden met handgebaren en gezichtsexpressies én het feit dat zijn stem al te nadrukkelijk in de geluidsmix zat, en de rapen waren gaar. En éénmaal je er op begint te letten, dan begin je je natuurlijk aan alles te ergeren. Of vond mijn ergernis zijn oorzaak in jaloezie op de vriend van Annelies Beck, de sympathieke Radio 1-journaliste die zich tijdens de tweede set in mijn nabijheid bevond ? Wat er ook van weze, het was een concert dat me niet lang zal heugen. Bedankt voor het verpesten van wat anders een uitstekend concert had kunnen zijn, Downie !

Ergens op een discussieforum vond ik een gelijkgestemde ziel, wiens mening omtrent Downie ik kan bijtreden, hoewel zijn visie over The Hip natuurlijk een beetje bij de haren getrokken is : "Gordon Downie is a total tool. His voice is irritating, and it always has been, and his poetry book is probably the most laughable thing I've read this year. They're still a fun group if you're watching a hockey game with a few buddies, drinking a couple of beers. But I hate hockey and I rarely drink." Meer dan degelijke muziek, belachelijke frontman.