Pavement (AB - 18.05.2010)

Elke review omtrent exploten van Pavement is gelardeerd met woorden zoals "slacker", "indie", "lo-fi" en "rammelend". Het is een wat al te gemakkelijke beschrijving van een band die als weinig anderen de tijdsgeest van de eerste helft van de jaren '90 wist te vatten. En tijdens deze reünie-tournee - een decennium na de ontbinding van de band - bleek alles nog altijd even fris van de lever te klinken.

De cultstatus van de band zorgde ervoor dat het concert in de AB in een mum van tijd uitverkocht was, maar met zo'n reünieconcerten weet je maar nooit. Zeker niet als het over Pavement gaat. Op hun ondertussen klassiek geworden studio-platen (met uitzondering van de eerder zwakke afsluiter Terror Twilight, dat vanavond op twee nummers na volledig links werd gelaten) worden los uit de pols geschudde associatie-lyrics gecombineerd met weerbarstige pop-arrangementen. Het is een combinatie die wonderwel werkt op plaat, maar het zijn fragiele elementen om een solide rockconcert mee op te bouwen.

Maar op één of andere manier - en bijna ondanks zichzelf - slaagden Stephen Malkmus en de zijnen erin om toch een uiterst gedegen concert neer te poten. Het bizarre percussie-duo (Steve West op drums en Bob Nastanovich op bijkomende percussie en keyboards) hield het ritme erin, met Nastanovich af en toe in zijn glansrol van opzwepende screamo-sidekick van Malkmus. Gitarist Scott Kannberg houdt zich het meest op de vlakte maar is af en toe een verdienstelijke leadzanger in afwisseling met Malkmus. Er is vooral ook nog bassist Mark Ibold, die de laatste jaren duidelijk heel wat aan maturiteit heeft gewonnen door zijn activiteiten bij Sonic Youth. Hij zal het op 30 september a.s. druk hebben, want dan speelt Pavement een support voor Sonic Youth in de Hollywood Bowl. Het is Ibold die voor de broodnodige coherentie zorgt binnen het geheel.

En dan is er natuurlijk Stephen Malkmus zelf, die zich - ongetwijfeld mede door zijn succes met Stephen Malkmus & Jicks (zie hier voor hun concert in de AB twee jaar geleden) - ongegeneerd als een rasechte frontman blijkt te kunnen gedragen. Zowel door zijn slungelige lijf, eeuwig jeugdige looks en losse gitaarspel lijkt hij wel het weggelopen broertje van Thurston Moore. De gitaar vliegt regelmatig van buik naar rug en terug. De gitaarband wisselt al even vlot van schouder. Zijn stembereik is niet al te groot en in de hogere partijen moet zijn enthousiasme hem erdoor sleuren, maar Pavement-fans zijn geen technische puristen. Het is de gehele sound die telt.

Het is moelijk om hoogtepunten van het concert op te sommen, vermits het concert in feite één langgerekt hoogtepunt was. Een fantastisch snedige versie van Unfair, gevolgd door dat o zo intieme Here, waarna Nastanovich "40 million daggers" mag schreeuwen in de bizarre punk-anthem Two States, om dan plots weer drie versnellingen terug te schakelen naar het prachtige Grounded. Naarmate de set vorderde, werden meer intieme momenten ingelast. Maar dan wel intiem à la Pavement. Geen melige ballads, maar schijnbaar losjes bijeen geharkte stukjes tekst die de juiste sfeer weten op te roepen. De intieme momenten werden alsmaar intiemer, de fellere momenten alsmaar feller. Een ongewoon lange versie van Fight This Generation, naar een ingetogen versie van Spit on a stranger, en dan weer volle gas tijdens het ronduit indrukwekkende Debris Slide. En zo groeide het concert stilaan uit tot een crescendo waarbij alle puzzelstukjes in hun plaats leken te vallen. Geen sinecure, als je Pavement-gewijs zo rommelig met de bouwstenen omgaat. Kenmerkend voor deze opbouw : tijdens het eerste uur werden 18 van de in totaal 27 songs aan een rotvaart afgewerkt, voor de laatste negen songs werden drie kwartier uitgetrokken.

Bij de vlotte hits (zoals Cut Your Hair, Stereo, Range Life, Stop Breathin' en Shady Lane) is het relatief eenvoudig om het publiek op je hand te krijgen, maar dat is al heel wat minder eenvoudig als je met een kleinood als Zurich Is Stained of een intense lap rock à la Summer Babe te maken hebt. Dit was niet zomaar een reünieconcert van een band op zoek naar gemakkelijk geldgewin, dit was een welgemikte middelvinger naar iedereen die ooit de fout heeft gemaakt om slacker-indiepop niet in staat te achten tot een ruige en harde rockshow. Eén van de betere concerten van het jaar.

Setlist (met dank aan Focus Knack) :
1. Cut Your Hair
2. Elevate Me Later
3. Zurich Is Stained
4. Starlings of the Slipstream
5. Date with Ikea
6. Father to a Sister of Thought
7. In the Mouth a Desert
8. Perfume-V
9. The Hexx
10. Shoot the Singer
11. Kennel District
12. Trigger Cut/Wounded-Kite at :17
13. Unfair
14. Here
15. Two States
16. Grounded
17. Stereo
18. Summer Babe
19. Fight This Generation
20. Spit on a Stranger
21. Debris Slide
22. Range Life
---
23. Silence Kit
24. Stop Breathin'
25. Gold Soundz
---
26. Shady Lane
27. Conduit for Sale