17 mei 2011

All Tomorrow's Parties curated by Animal Collective (Butlins, Minehead - 13 t.e.m. 15.05.2011)




Wat wel eens de laatste zomereditie zou kunnen geweest zijn van All Tomorrow's Parties verliep ditmaal onder curatele van Animal Collective. Er werd zoals vanouds een zeer eclectisch muzikaal buffet geserveerd in het Butlins Minehead Family Resort.





DAG 1


Het festival werd wat aarzelend op gang getrokken door de freakfolk van Sleepy Doug Shaw, een jonge Brit die onder de noemer "Highlife" (foto) zijn ziel trachtte bloot te leggen. Later dit weekend zouden we de man nogmaals terugzien in een veel betere gedaante : die van bassist van het weergaloze Gang Gang Dance. De muizenissen van Shaw werden alras weggeblazen door het New Yorkse noise-trio Black Dice, die de prijs wegkaapten van luidste optreden van het weekend.

Dat Lee Scratch Perry een legendarische reggae-producer is, staat buiten kijf. Maar een bevlogen performer is hij niet. De begeleidingsband voorzag hem van de nodige bas-loops en riffs, waarover Perry dan wat mocht brabbelen. Een amusant schouwspel, niet in het minst o.w.v. het opzichtige pakje dat Perry droeg. Maar op muzikaal vlak viel er meer genot te halen uit de (té) korte set van Soldiers Of Fortune, furieuze rock met psychedelische inslag. Het pas uitgekomen debuut-album "Ball Strenth" kan niet anders dan een bom zijn.

Rapper Big Boi - wereldberoemd als één van de twee leden van OutKast - deed de grote Centre Stage flink vollopen en stelde niet teleur. De soms wat irritante kantjes van live gespeelde hiphop bleven grotendeels achterwege zodat er een best wel vermakelijke set werd neergezet. Maar het kan ook een stuk potiger, zoals bewezen werd door Darren J. Cunningham, een producer en DJ uit London die op het podium zijn ding doet onder het alias "Actress", waarvan het materiaal wordt uitgebracht op zijn eigen Werk Discs-label. De Amerikaanse minimalistische componist Terry Riley mocht van achter zijn piano een mooi stukje onthaasting inbouwen om deze openingsdag te besluiten.




Dag 2


Er was dit weekend opvallend veel aandacht voor de broertjes Alan en Sir Richard Bishop. Op het door de curator samengestelde TV-kanaal werden enkele experimentele compilatiefilms vertoond van Sun City Girls (namelijk The Burning Nerve Ending Magic Trick, Cloaven Theater, The Halcyon Days Of Symmetry, It It Plows Up... Parkt It!, It's Not Over Till The Skinny Arab Lights The Fuse! en Myths And Legends Of The Blue West). De twee broers openden dag 2 met een gesmaakt akoestisch optreden onder de noemer The Brothers Unconnected (foto), een ode aan de overleden SCG-percussionist Charles Gocher. Een vlijmscherp concert met heel wat politiek incorrecte tirades en waarin we ook de gesproken versie herkenden van een comic van Blaine Thurier, in Cloaven Theater ingelezen door Gocher. En dan was er nog de nadrukkelijke aanwezigheid van Sublime Frequencies Records, opgericht door Alan Bishop : een DJ-set, vertoning van enkele films in de ATP-cinema en concerten van Group Doueh en Hayvanlar Alemi, beiden op het Sublime-label en waarover later meer.


















vlnr : Eric Copeland / Kria Brekkan / Mick Barr / Spectrum


Op de kleinere podia (Reds & Crazy Horse) vielen vandaag de interessantse dingen te ontdekken. Zo deed Eric Copeland solo nog eens dunnetjes over wat hij daags voordien al met Black Dice deed. Er was een heerlijke gitaarperfomance van Mick Barr (de helft van Orthrelm) die qua stijl deed denken aan Zero Tolerance For Silence (de geweldige LP van Pat Metheny uit 1994). De IJslandse zotte doos Kria Brekkan begon haar concert door een geurtje in het publiek te spuiten en wat sterrenstof rond te blazen. Ze zat vroeger trouwens in Múm en is de ex-vrouw van David "Avey Tare" Portner van Animal Collective. Leuke stand up comedy van Matt Baetz en een ronduit fantastisch optreden van het Britse psychedelische combo Spectrum. En ook de jonge Brit Sam Shepherd bokste als Floating Sounds een mooi gelaagde en intelligente DJ-set in elkaar.



De set van de Finse electro-componist Vladislav Delay groeide crescendo, wat helaas niet gezegd kan worden van het concert van de veteranen van Meat Puppets, die hun album Up On The Sun (1985) brachten. Het lag misschien aan het feit dat ik dit album niet ken, maar wat ik zag beviel me maar matig. Ariel Pink's Haunted Graffiti kwam in 2010 middels Before Today met één van de beste platen van dat jaar voor de proppen. Te vrezen viel dat hier live niet veel van zou overblijven, maar dat viel aardig mee. Ariel Pink is geen gedroomde frontman maar het frisse materiaal bleef toch meer dan overeind. Zoals ook de songs van Beach House (foto) trouwens, maar de live-concerten van deze band uit Baltimore voegen weinig toe aan de dromerige pop van hun succesalbum Teen Dream.


















vlnr : The Frogs / Kurt Vile / Animal Collective / Hayvanlar Alemi


Broertjes Jimmy en Dennis Flemion kunnen al sedert 1980 hun mandje met vreemde eieren kwijt in The Frogs. Bizarre maskerades en vlijmscherpe teksten in een rammelende en incoherente set die af en toe een glimp vertoonde van de controversiële genialiteit van de twee fruitcakes, die voor de gelegenheid het album It's Only Right And Natural brachten. Zo kon trouwens ook Kurt Vile de hoge verwachtingen niet helemaal inlossen, hoewel zijn uitstekende nieuwe album Smoke Ring For My Halo genoeg bouwstenen aanreikte. Gelukkig loste headliner en curator Animal Collective de verwachtingen wél helemaal in. Het publiek gaf zich moeiteloos over aan de verknipte electro-indie en ging af en toe compleet berserk op de tonen van de herkenbare up tempo-nummers uit het meesterwerk Merriweather Post Pavilion. Na deze intense dag bleven er des nachts nog maar weinig dapperen over die bereid waren om zich onder te dompelen in de harde beats van Omar-S. En slechts een handjevol overblijvers hadden nog de kracht om op de benen te staan tijdens de instrumentale pyschedelische rock van de Turkse band Hayvanlar Alemi, ter elfder ure ingeroepen als vervanger voor de Malinese zangeres Khaira Arby.





Dag 3






Er zijn verschillende manieren om je te ontspannen na een zware ATP-nacht. Er zijn natuurlijk de twee TV-kanalen die interessante films en documentaires brengen. Je kunt wat frisse lucht scheppen of een balletje trappen op het strand met de grote Skyline Pavillion van het Butlins-resort op de achtergrond. Maar dit jaar was er een zeer interessant alternatief : "Wet Sounds". In het Splash Waterworld-zwembad mixt Joel Cahen twee sets door elkaar. De ene weerklinkt door een geluidssysteem dat aan de rand van het zwembad is opgesteld, de andere weergalmt door speciale luidsprekers onder water. De combinatie van de twee geeft een unieke ervaring. Een mix van soundcollages en drones. De lifeguards dachten er duidelijk het hunne van, maar dit was voor mij een onverwachte topper.

















vlnr : Group Doueh / Deradoorian / Prince Rama / Oneothrix Point Never


De eerste vier optredens op de Centre Stage waren symptomatisch voor het uiteenlopende muzikale parcours dat ATP meestal aflegt. Het reeds eerder vermelde Sublime Frequencies presenteerde vandaag de opener Group Doueh, afkomstig uit Dakhla in de Westelijke Sahara. Voor een verslag over dit concert verwijs ik graag naar de bijdrage hierover op de AB-blog van de hand van bungalow-genoot Tim. Vervolgens de meer ingetogen indie-pop van Angel Deradoorian, een zoetgevooisde vocaliste die ook deel uitmaakt van het succesvolle Dirty Projectors. Het opvallende vrouwelijke zussen-duo Prince Rama zorgde voor één van de meer opmerkelijke concerten van het weekend, met kitscherige folk en psychedelica. Oneothrix Point Never is dan weer de ietwat enigmatische artiestennaam van Daniel Lopatin, een electro-componist die vanachter zijn laptop quasi roerloos mooie electro-emo de zaal instuwde.
















vlnr : The Entrance Band / Orthrelm / Tony Conrad & Jennifer Walshe / Ear Pwr



Maar ook het openingskwartet in de kleinere Reds-zaal konden amper diverser zijn. Er werd simpelweg fantastisch afgetrapt door The Entrance Band, een rocktrio rond Guy Blakeslee. Bezwerende en moerassige psych-rock, drijvend op geweldige basloops van de wulps kronkelende bassiste Paz Lenchantin. Zeer sterk werk. Wat ook gezegd kan worden van de mantrische trip van het duo Orthrelm, waarvan gitarist Mick Barr ons daags voordien al verbluft had. Ik ben fan van de band en had het geluk om achteraf een kort gesprek te voeren met het duo en hen te feliciteren met wat één van mijn persoonlijke hoogtepunten van het weekend was. Er was heel wat minder aanleiding om felicitaties uit te delen aan avant-gardist Tony Conrad, die met een krassende viool de vocale strapatsen van de Ierse componiste Jennifer Walshe begeleidde. Dit tenenkrullende project noemt "Ma La Pert" en kon op zeer weinig belangstelling rekenen. Ook tijdens de set van het duo Ear Pwr werden heel wat wenkbrauwen gefronst, niet in het minst o.w.v. de (geïntoxiceerde ?) performance van zangeres Sarah Reynolds. Een leuk concert, dat wel gehinderd werd door een algeheel gevoel van onafgewerkte ideeën.














vlnr : Micachu and the Shapes / Teengirl Fantasy / Atlas Sound / Gang Gang Dance



Mica Levi, het ietwat androgyne zangeresje van Micachu And The Shapes, ziet er nog piepjong uit maar is klassiek geschoold, multi-getalenteerd en serveert popmuziek met hier en daar een hoekje af. Met een groepsnaam als Teengirl Fantasy kun je met wat geluk af en toe een naar porno surfende geilaard naar je website lokken (een grappige webstek trouwens), maar deze twee jonge snaken uit Ohio hebben meer te bieden dan een gezonde dosis humor. Spannende en frisse electro en enthousiasme te koop. Een mooie afsluiter op het Reds-podium. Ook de afsluiters op het Centre Stage bezorgden ons nog mooie momenten. Bradford Cox mag er dan wel uitzien alsof hij door zijn bandgenoten van Deerhunter gedwongen moet overleven op een dieet van kippensoep, met zijn éénmansproject Atlas Sound zorgde hij in z'n dooie uppie wel voor één van de betere concerten van het weekend. Een trend die werd doorgetrokken door Gang Gang Dance, de experimentele electro-rockband uit Manhattan rond zangeres Lizzi Bougatsos. Een uitmuntend concert van een band die niet in één hokje te steken valt. Kria Brekkan danste zich bijna een breuk op het podium. Curator Animal Collective gaf voor de tweede avond op rij een heerlijk concert weg, waarbij het publiek met de allerlaatste krachten compleet uit de bol ging. Kria Brekkan en de zusjes van Prince Rama dansten zich nog steeds een breuk aan de kant van het podium, terwijl Bradford Cox in de PA-area aan het aanleggen was met Abigail Portner, zus van Avey Tare en zangeres van Drawlings, het concert waarvan we eerder op de avond ook nog enkele nummers meepikten. Zowat alles en iedereen verbroederde op het einde van deze ATP. Aan DJ Kutmah de eer om in de Crazy Horse-zaal definitief de stekker uit het festival te trekken.


Met veel plezier verwijs ik nog naar dit verslag dat bungalow-genoot en journalist PJ Symons over deze driedaagse schreef.



2 opmerkingen:

RAf zei

Ooit ga ik daar nog geraken ...

Ter info: Bradford Cox heeft Marfan Syndrome, net zoals Joey Ramone dat had. Vandaar dat hij er zo mager en slungelig uit ziet.

Peter Prong zei

Oeps, dat wist ik niet. Nuttige info !