Amon Amarth (Trix - 19.05.2011)

Na de grillige en veeleisende avant garde van ATP en de wisselvallige psych-trip van Akron/Family bestond het ideale tegengif erin om een flinke stamp in mijn kroonjuwelen te krijgen, in casu uitgedeeld door de Zweedse vikings van Amon Amarth. De indrukwekkende backdrop - de potige kerel die ook de hoes van het nieuwe album Surtur Rising siert - vormde een geknipte achtergrond voor dik anderhalf uur viking-metal.

Die potige kerel is trouwens wellicht Surtur hemzelve, een duistere figuur uit de Noorse Edda-mythologie die met zijn vlammende zwaard heel wat onheil aanrichtte en die het o.a. met Odin flink aan de stok had. Een leuke inspiratiebron voor de mannen van Amon Amarth, die hun concert dan ook aanvingen met War of the Gods, het openingsnummer van het nieuwe album. Aan het rollen van spierballen geen gebrek, want passeerden ook nog de revue : With Oden on our Side - Destroyer of the Universe - Masters of War - Guardians of Asgaard -... Geen tijd voor romantische picknicks aan een spiegelglad fjord-meertje. Heroïsche oorlogsretoriek ten top !

Ik amuseerde me kostelijk tijdens dit concert. Een zaal vol uitgelaten metalheads, met bijhorende zwiepende haarbossen en onfrisse okselgeuren. Zanger John Hegg die regelmatig tussen de nummers door goedkeurend gromt en aandoenlijk lacht. Het intelligent mespuntje aan zelfrelativering. Het vinnig en feilloos gespeelde materiaal.

Het moet wel gezegd dat er halverwege het concert een dip te ontwaren viel. Toen Hegg aankondigde dat de band gedurende een paar nummers meer de epische toer op zou gaan, werd even de angel uit het concert gehaald. Maar een ijzersterke bisronde veegde met dit dipje alras de vloer aan. Twilight of the Thunder God, Runes to my Memory en het enthousiast meegebrulde The Pursuit of Vikings sloten op overtuigende wijze de woeste debatten.

Voor een metal-buitenstaander zoals mezelf blijft het bestaan van subgenres zoals "viking metal" trouwens een enigma. Hoe blijft men het verzinnen ? Dat de heren van Amon Amarth hun mosterd halen uit de Edda-mythologie en het Tolkien-universum, valt nog enigszins te begrijpen gelet op hun Scandinavische roots. De band tussen Nile - afkomstig uit South-Carolina ! - en het Egyptische mysticisme waarover ze hun albums volgrunten is al heel wat dunner. What's next ? Maya-metal uit Milwaukee ? Ach, het blijft voornamelijk onschuldig entertainment voor ruige jongens en de mythologie is niet meer dan een springplank om vette metal te plegen. Zolang men dat niet uit het oog verliest, is het amusement troef. Ik moest trouwens tijdens dit concert regelmatig denken aan het stripalbum "De Hoorn van Horak", dat bij liefhebbers van oude Rode Ridder-strips zeker een belletje zal doen rinkelen. En dat is een compliment !