Morrissey (Lokerse Feesten - 04.08.2011)

Een impressie-verslagje over het concert van Morrissey bleef de voorbije weken wegens tijdgebrek in de pen steken. En nu - enkele dagen na de Kiewit-ramp - lijkt de ophef omtrent de passage van Mozzer op de Lokerse Feesten zo futiel.

De lichtjes pedante maar ó zo geweldige drama-queer uit Lancashire is gekend voor zijn extreme standpunten als het op dierenmishandeling en vegetarisme aankomt. En de verzuurde Vlaming kon het ook weer niet laten om daar lacherig over te moeten doen, met een Facebook-groep op kop die opriep om de man met vleesproducten te bekogelen. Véél te veel woorden werden hieraan vuilgemaakt in de media, al gooide Morrissey ook wel een beetje olie op het vuur met zijn aangebrande uitspraken na de Breivik-slachtpartij.

Ik zou nu kunnen uitweiden over het concert en het hebben over de hoogtes en dipjes, over de theatrale song Scandinavia en de ietwat overbodige Satellite of Love-cover. Over de shirts van de bandleden ("Fuck fur"), over de onverwoestbaarheid van het materiaal uit periode van The Smiths. Over het feit dat het concert té kort was. Een voorspelbare woordspielerei plegen over weergoden die graag een stukje tofu eten vermits ze de gutsende regenkraan nét op tijd dichtdraaiden. Een boompje opzetten over het belachelijke feit dat iemand als Morrissey heden ten dage geen platencontract kan versieren. Een loftakje uitdelen aan gitaristen Boz Boorer en Jesse Tobias. Een kanttekening plaatsen bij de (ir)relevantie van de beelden van dierenmishandeling die Meat Is Murder begeleidden.

Maar het is nu toch vooral het vijfde nummer uit de setlist dat door mijn hoofd spookt. Hoe relatief is alles en wat zijn Toeval en Lot toch twee doorwinterde klootzakken ? De weltschmerz-dramatiek en overgeromantiseerde passie die uit de zinnen van deze Smiths-klassieker gutsen, bezorgden me enkele weken geleden nog een kleine krop in de keel, toen ik - met mijn liefje aan mijn zijde - de live-versie ervan in Lokeren meemaakte. Enkele dagen geleden hing het letterlijk af van de flip of a coin of ik met haar al dan niet op de Pukkelpop-weide en in de Chateau zou staan voor het concert van de Smith Westerns. Het werd "munt" en dus lieten we de in extremis aangeboden dagtickets passeren... "To die by your side is such a heavenly way to die" klinkt nu als puberale aanstellerij, waar de nabestaanden van de PP-slachtoffers weinig boodschap aan zullen hebben. Of hoe een diabolisch één-tweetje van enkele natuurelementen tot nederigheid nopen en alles weer even tot de juiste proporties weet te herleiden. Thans trekken rouwprocessen en verzekeringsperikelen zich parallel in gang en wat men er verder ook nog over te zeggen heeft, daar helpt geen lievemoederen meer aan.


Setlist :
1. I Want The One I Can't Have
2. First Of The Gang To Die
3. You're The One For Me, Fatty
4. You Have Killed Me
5. There Is A Light That Never Goes Out
6. Everyday Is Like Sunday
7. Alma Matters
8. One Day Goodbye Will Be Farewell
9. Scandinavia
10. Satellite of Love
11. I Know It's Over
12. I'm Throwing My Arms Around Paris
13. Ouija Board, Ouija Board
14. Meat Is Murder
15. Speedway
16. Irish Blood, English Heart