Endangered Blood (De Singer - 03.12.2011)

Ik zou ze niet graag allemaal op een pint trakteren : de New Yorkse jazzmuzikanten die in de talloze jazzkelders van The Big Apple knokken voor een plekje onder de illustere jazz-zon. Maar voor het kwartet dat als Endangered Blood door het leven gaat, zou ik gerust een uitzondering willen maken. Al was het maar om mijn excuses aan te bieden voor het feit dat ik louter door de naam Trevor Dunn naar De Singer werd gelokt, hiermee de andere drie leden van het combo onterecht over het hoofd ziende. Dunn is een gevierd (contra)bassist die bekend staat om zijn samenwerkingen met Mike Patton en John Zorn.

Maar vanavond mat Dunn zich vooral een dienende rol op de achtergrond aan. Nu ik deze korte impressie ruim een maand na de feiten neerpen, zijn de contouren van het concert reeds vervaagd. Maar geholpen door de geluidsopname van het concert (waarvoor van harte dank aan de organisatoren !) komt het langzaam weer terug. De complexe ritmes van bandleider en saxofonist Chris Speed, de eigenzinnige drumpartijen van Jim Black waar ik het in het begin wel wat moeilijk mee had maar die gaandeweg onweerstaanbaar onder mijn vel kropen, de diepe bastonen die Oscar Noriega vanuit zijn imposante lijf door zijn sax pompte als perfect contrapunt tegen de klare en frisse lijn van Speed. Dit alles drijvend op technisch perfect baswerk van Dunn.

Een korte eerste set en een langere tweede set mondden uiteindelijk uit in een prachtig en jachtig eerbetoon aan een grote inspiratiebron voor het kwartet : de grote Ornette Coleman middels diens "Faces and places". Het slotakkoord van een mooi concert voor fijnproevers.