16 september 2012

Ultima Vez : Booty Looting (Warande - 15.09.2012)

Het werk van Ultima Vez - het roemruchte dansgezelschap van Wim Vandekeybus - is nooit salonfähig geweest. Het debuut "What the body does not remember"ging 25 jaar geleden al met een prestigieuze Bessie-award lopen en sedertdien hebben Vandekeybus en Co met talloze producties hun publiek verward, opgehitst, beduusd en gechoqueerd. En ook ik wist niet altijd goed wat te maken van de producties van Ultima Vez. Ik zag eerder Scratching The Inner Fields, Blush, Les Porteuses de Mauvaises NouvellesSpiegelPuurMenske en nieuwZwart en dezen riepen telkens gemengde emoties op. Maar om één of andere reden blijft Vandekeybus me fascineren, ook al komen sommige elementen van zijn producties nogal gratuit, effecten-jagerig en pedant over.

Ook Booty Looting (die vanavond de Belgische première meemaakte) wordt gekenmerkt door typische Vandekeybus-elementen. Meerdere disciplines ontmoeten elkaar in een jachtige en heftige voorstelling, waarin met taal, muziek, fotografie, dans en performance getracht wordt een totaalbeeld te scheppen en waarin leugen en waarheid constant met elkaar in de clinch gaan. Elko Blijweert verzorgt de muziek en Danny Willems zorgt voor live actie-fotografie (waarvan de resultaten worden geprojecteerd). En dan is er natuurlijk de dans en de performance. Voor het gesproken woord zorgt vooral Jerry Killick, een opgewonden performer/verteller die de kijker meesleurt in een soort van gefingeerde biopic. Staat centraal in deze bio : Birgit Walter, een dame met vage achtergrond die tegelijk een muze is voor regisseur Henri-Georges Clouzot maar ook een moderne Medea die haar zonen vermoordt en haar eigen ogen uitsteekt. Birgit Walter is overigens de echte naam van de danseres die deze rol vertolkt.

De titel van de voorstelling refereert aan recyclage. In 1974 sloot de Duitse fluxus-kunstenaar Joseph Beuys zich - bij wijze van performance - gedurende enkele dagen in een galerij in New York op met een coyote. De performance kreeg de naam "I like America and America likes me". Speciaal voor deze voorstelling vloog Beuys naar New York, werd - in vilt gewikkeld - van de luchthaven met een ambulance naar de bewuste galerij gebracht, waar hij zich met de coyote opsloot. Drie dagen later werd hij met de ambulance terug naar de luchthaven gebracht. Beuys had geen voet op Amerikaanse bodem gezet. Een zeer markante performance, die in Booty Looting opnieuw tot leven wordt gebracht door de dansers, die als hongerige roofdieren klaarstaan om hun bloederige slag te slaan.

De kracht van Vandekeybus is tegelijk zijn achilleshiel. Door de voorstelling te overladen met meerdere disciplines, komt de kijker ogen tekort en worden zijn zintuigen gebombardeerd met diverse gewaarwordingen. Met als schaduwzijde dat geen enkele discipline ten volle tot wasdom komt. En door zijn voorstelling te doorspekken met ironie, zelfrelativering, woorden-spielerei en spelletjes rondom waarheid en leugen, wordt de kijker behept met het onbehaaglijke gevoel dat hij bij de neus genomen werd, wat op zijn beurt de emotionele impact van een voorstelling ondergraaft. Eén en ander neemt niet weg dat ik toch reikhalzend uitkijk naar de herneming - volgend seizoen - van "What the body does not remember".

Geen opmerkingen: