Theatergezelschap
Het Gevolg vervolledigt met deze voorstelling het vierluik
"Littekens in het Landschap", een mooie reeks locatie-theater die eerder al de producties
Het Gras Zal Altijd Geler Zijn, Paradijs voor Futlozen en
Maria Vaart opleverde.
Plaats van actie : een hangar op het voormalige militaire domein Teunenberg in Olen. Stefan Perceval tekende voor tekst en regie.
Stefaan Degand vertolkt met veel bravoure de rol van een ex-militair die terug huiswaarts keert na een lange missie in het buitenland. Het is een geknakte ziel die thuiskomt, verknipt door de gruwel van het slagveld en door de indoctrinatie van misplaatst nationalisme. Zijn psychische wonden zijn verre van geheeld wanneer hij terugkeert naar zijn heimat. Maar de thuiskomst is allesbehalve vrolijk : zijn vrouw (Marit Stocker) heeft ondertussen moeten vechten om haar huishouden op orde te houden. Haar bemoeizieke schoonmoeder (An Nelissen) en haar gehandicapte zoon (Sander Deckx) zijn ook niet bepaald helpende factoren. Ook bij de achterblijvers zijn er littekens. De ex-militair heeft alle moeite van de wereld om alles in een juist perspectief te plaatsen en het komt tot louterende en harde confrontaties met zijn zoon, zijn vrouw en zijn moeder...
Het littekens-vierluik had zich geen betere afsluiter kunnen dromen. Een rauwe en somtijds verpletterende voorstelling die het publiek verweesd achterliet in de kille militaire hangar. Af en toe schuifelde het publiek ongemakkelijk heen en weer op de banken, dermate uit het lood geslagen door de wrange humor, de ongemakkelijk aandoende dialogen en het fysische aspect (vooral wanneer de militair zijn gehandicapte zoon koste wat kost tot wandelen wil dwingen). Net zoals in de vorige littekens-voorstellingen, speelt ook de locatie een rol op zich. De kouwelijke hangar met als bühne een ondergelopen betonvlakte onderstreepte de kracht van deze voorstelling. Het moet niet alleen op psychisch vlak een tol van de acteurs geëist hebben (de interacties waren soms brutaal hard) maar ook op fysisch vlak, vermits ze het contact met het ijskoude water niet schuwden. Toen ik na afloop van deze voorstelling nog lichtjes beduusd mijn auto opzocht, zag ik hoe Sander Deckx (ook in het 'echte' leven gehandicapt) verkleumd in een auto werd geholpen. Over
Het Gras Zal Altijd Geler Zijn kan ik helaas niet oordelen, maar van de drie andere littekens-producties was deze degene die het minst afhankelijk was van haar locatie, en daarmee ook meteen de krachtigste, misschien wel omdat in deze productie de littekens van de personages nog dieper lagen en nog moeilijker te genezen vielen dan in de andere producties. Petje af.
