Fatoumata Diawara (Warande Kuub - 02.11.2012)

Na een staatsgreep werd Noord-Mali in maart 2012 bezet door een alliantie van Toeareg-rebellen. De rebellen werden tijdelijk verdreven door een Franse interventie-macht, wat echter niet kon verhinderen dat in januari 2013 de noodtoestand werd uitgeroepen in de grootste Noord-Malinese stad Kidal. Na maanden van onzekerheid en militaire confrontaties, werd uiteindelijk een vredesakkoord gesloten. De noodtoestand werd begin juli 2013 opgeheven, de Toearegs stonden aan de regeringstroepen toe om terug te keren naar Kidal en de natie wacht nu gespannen af naar het resultaat van de presidentsverkiezingen op 28 juli.

Wellicht bij gebrek aan economische belangen van de grootmachten in deze regio, heeft dit conflict hoogstens enkele voetnoten opgeleverd in de Westerse media. Maar de charismatische Malinese zangeres Fatoumata Diawara drukte het aanwezige publiek ten tijde van haar concert in de Kuub - toen het conflict nog geen enkele aandacht had gekregen in de media - met de neus op de feiten middels een bezwerend discours. In januari 2013 (enkele maanden na het concert) trommelde ze overigens een aantal Malinese artiesten op om met het nummer Voices United For Mami - "Mali-ko" op te roepen tot vrede en eenheid. Een bewijs te meer dat Diawara begaan is met de goede zaak.

Muziek is de religie van Mali, aldus Diawara. Muziek stroomt als bloed door de aderen van de muzikanten van Mali en deze semi-religieuze benadering van muziek schemerde door tijdens haar concert. Het was echter helemaal geen overdosis aan sérieux en kommer & kwel tijdens haar concert, dat bij momenten sprankelde en parelde. Zowel tijdens de openingsnummers (akoestisch en solo gebracht door Diawara) als tijdens de meer opzwepende nummers met haar sobere begeleidingsband, profileert Diawara zich als een dame met een uitgesproken visie, die het aanklagen van wantoestanden in haar land (zoals vrouwenbesnijdenis of gearrangeerde huwelijken) combineert met  respect voor diepgewortelde muzikale tradities (zoals bij een mooi eerbetoon aan muzikale pionier Oumou Sangaré).

Wanneer Diawara haar hoofddoek afwerpt, een versnelling hoger schakelt en als een dolgedraaide witte heks over het podium raast (met gratis lessen in Malinese dansstijlen), slaagt ze er zowaar in om het stijve, zittende, witte publiek uit het comfort van hun zeteltjes te hijsen en tot schuchter heupwiegen te bewegen. Voor héél even werd de bange blanke man losgewrikt uit zijn veilige schulp, om wellicht na dit concert het Malinese conflict snel weer te vergeten en terug te keren naar huis & haard. Maar alleen al voor die paar momenten dat Diawara het publiek écht wist te raken en meer betekende dan een exotische verschijning, was dit concert de moeite waard.