My Bloody Valentine (AB - 03.09.2013)

Onderweg naar het concert van My Bloody Valentine in de AB, beluisterde ik Klara. Er werden voorbespiegelingen gegeven bij het concert dat die avond verzorgd zou worden door de Franse pianist Alexandre Tharaud in het kader van het Klara-festival. Er werd stilgestaan bij het vraagstuk in welke mate de door Tharaud gekozen muziek (van Ravel, Satie, Schubert en Couperin) aansloot bij het jaar-thema (melancholie). Ik maakte me de bedenking dat muzikale beleving toch zo ongelooflijk breed kan zijn, zolang je er maar voor openstaat. Want niet alleen Tharaud ging vanavond op zoek naar melancholie, ook in de muziek van Kevin Shields valt er genoeg breekbare schoonheid en melancholische ondertoon te ontwaren, als je je tenminste met een auditieve machete een weg kunt banen door de dikke lagen fuzz en reverb die Shields over zijn muziek uitstrooit. Tharaud en Shields mogen dan wel compleet verschillende paden bewandelen, hun publiek ging waarschijnlijk vanavond met dezelfde instelling naar een concertzaal : in de hoop geraakt te worden door schoonheid van een andere orde.

Maar daar waar de voorbespiegelingen bij het concert van Tharaud louter muzikaal gericht waren, was dat bij MBV wel even anders. Het leek er alleen maar over te gaan hoe luid de band zou (mogen) spelen. Vooral na het Pukkelpop-concert in 2009 stond de band genoteerd als één van de luidste bands ter wereld. Het concert van toen vond ik een ongelooflijke trip, hetgeen ongetwijfeld deels met het volume (en deels met intoxicatie) te maken had. Maar vooral hun laatste All Tomorrow's Parties-concert was memorabel. MBC concerteerde er drie avonden op rij en pas op de derde avond was het geluid wat het moest zijn (de eerste twee avonden draaide het af en toe in de soep). Hard (net niet té) maar zuiver. Zowel op het middenrif als op de hersengolven mikkend. Op een podium benaderend wat "Loveless" tot het tijdloze meesterwerk maakt dat het nog altijd is.

Helaas zet MBV die nood aan volume telkens zelf in de verf, zodat het op den duur alleen nog maar daarover gaat en helemaal niet meer over de muziek. Ook vanavond ging het concert van start onder een ietwat kinderlijk gesternte : een geprojecteerde protestboodschap van de band, waarin ze stelden gedwongen te zijn door de tourpromotor om zich te houden aan de in België geldende regels terzake en dat België het enige land ter wereld is waar zo'n onintelligente wetten gelden. Koren op de molen van enkele beunhazen vooraan in het publiek die het nodig vonden om bij elk stil moment "Louder !" te kelen en Joke Schauvliege door de mangel te halen. My cue om me meer achteraan in de zaal te begeven. Stond het te stil ? Helemaal niet. Het concert werd afgewerkt op een volume zoals ik dat al bij talloze concerten heeft meegemaakt, en zelfs misschien nog luider. Ook op het einde van het concert verontschuldigde Shields zich nog voor het volume, als had hij een fluister-concert gespeeld voor een zaal vol dove mensen.

Shields had zich echter beter voor andere dingen geëxcuseerd. Zoals voor het feit dat de vocalen (van de immer afstandelijke Shields en van ijsprinses Bilinda Butcher) compleet verloren gingen in de noise. Met gesloten ogen zou je gezworen hebben dat er niet gezongen werd. Okay, ook op plaat liggen de vocalen ietwat verborgen, maar niets horen ? Daar schiet niemand iets mee op. Natuurlijk werden de klassiekers uit "Loveless" op enthousiast herkennings-applaus onthaald, maar dat had niets te maken met de kwaliteit van het concert. Vooral het begin van het concert was ontzettend aarzelend en een ondefinieerbare geluidsbrij. Gaandeweg - misschien gewenning aan de sound ? - kreeg de band wat meer grip op het gebeuren, met redelijke versies van To Here Knows When en Soon en ook een geslaagde versie van Wonder 2 (het drum 'n' bass-uitstapje op het nieuwe album "M B V"). De klassieker der klassiekers Only Shallow werd scherp en snerpend gebracht. Traditioneel werd afgesloten met de noise-orgie van You Made Me Realise. En uiteraard geen bissers. Her en der waren er lichtpuntjes in de duistere noise, maar te weinig om van een sterk concert te kunnen spreken. Een onevenwichtig concert met kleine flarden genialiteit, met Shields als een soort van verwend rotjong dat in een hoekje zit te mokken omdat hij zijn zin (130 decibels) niet krijgt, maar dat zich er af en toe toch toe verlaagt om de gewone stervelingen te laten meegenieten van zijn talent.

Ik ben Shields eeuwig dankbaar voor het feit dat hij Loveless aan de mensheid geschonken heeft. Het is één van die heel zeldzame platen waarop alles klopt en die ik tot het eind van mijn dagen - zelfs als ik als oude man aan mijn pijp lurk en naar Sjostakovitsj luister - zal koesteren. Maar kan iemand de brave man alstublieft eens in zijn oor fluisteren (of beter : brullen) dat het wijzertje op een decibel-meter maar een ondergeschikte factor is om de kwaliteit van een concert af te meten ? Ik vrees dat het Tharaud-publiek vanavond meer succes had in de zoektocht naar melancholie en ongrijpbare schoonheid.