Bang On A Can All-Stars & Lee Ranaldo (deSingel - 09.11.2013)

Bang On A Can begon in 1987 als een marathon-concert in een kunstgalerij in SoHo onder impuls van oprichters/componisten David Lang, Michael Gordon en Julia Wolfe. Het project is ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de avant garde-scène in New York, met een jaarlijks festival, een label, projecten waarbij opkomende componisten gesteund worden en - middels de All-Stars - concerten op allerlei locaties. Met als rode draad telkens het opzoeken van muzikale vernieuwing en het slopen van de dwangmatige opdeling tussen 'populaire' muziek en 'ernstige' muziek. Een meer dan verdienstelijke poging om de explosieve en gebalde energie van de rock te verbinden met de complexiteit van klassieke muziek.

Naast composities van oprichters Lang, Gordon & Wolfe, wordt ook geregeld plaats gemaakt voor composities die ofwel gemaakt zijn in opdracht van het collectief, ofwel aanleunen bij de grondbeginselen. Voor de gelegenheid werd de volgende selectie gemaakt :

- Electric Counterpoint (Steve Reich)
- Oh Shut Your Eyes Against The Wind (Bryce Dessner)
- Stroking Piece #1 (Thurston Moore)
- Snakes & Ladders (Fred Frith)
- Instructional Video/Matt Damon/Breakfast at J&M (David Longstreth)
- How Deep Are Rivers (Lee Ranaldo)

De All-Stars werden opgericht in 1992 en bestaan momenteel uit de volgende bezetting :
- Ashley Bathgate : cello
- Robert Black : contrabas
- Vicky Chow : piano
- David Cossin : percussie
- Mark Stewart : gitaren
- Ken Thomson : klarinetten

De kruisbestuiving tussen diverse genres binnen Bang On A Can wordt duidelijk zonder nog maar één noot gehoord te hebben : op het programma van vanavond vinden we immers werken terug van eerder klassiek geschoolde componisten (zoals de minimalist Steve Reich en de experimentalist Fred Frith), als van muzikanten die we met rockmuziek associëren (Moore & Ranaldo zijn overbekend via Sonic Youth maar dragen nog altijd de erfenis van hun leermeester Glenn Branca met zich mee, Dessner is een spilfiguur binnen The National en Longstreth maakt het mooie weer met Dirty Projectors).

Het duwtje in de rug om dit concert bij te wonen, was de gast-bijdrage van Ranaldo bij de vertolking van zijn eigen compositie. Ironisch genoeg bleek dit veruit de minst interessante compositie. De intro bij zijn "How deep are rivers" was nogal rommelig en de typische Lee-elementen (boeddhistische belletjes en het schuiven van de gitaarhals over de vloer) waren onvoldoende om de compositie uit het slop van de warrige samenhang te trekken.

Dan viel er meer muzikaal vertier te rapen voor de pauze. Met "Electric Counterpoint" bijvoorbeeld, een Reich-compositie met Afrikaanse roots, geschreven voor Pat Metheny,  solo gebracht door de uiterst minzame gitarist Mark Stewart, in dialoog tredend met op tape opgenomen gitaarpartijen. De compositie van Thurston Moore leunde het dichtst aan bij rock-geöriënteerde noise-escapades (een gestaag crescendo vertrekkend vanuit sobere percussie en uitmondend in chaotisch lawaai) terwijl het werk van Dessner met zijn poli-ritmische structuren voor mij het hoogtepunt van de avond was.

Na de pauze werd de uitdaging niet gemeden door voor een werk van experimentalist Frith te kiezen, geïnspireerd op het gezelschapsspel "Snakes & Ladders", speciaal voor Bang On A Can geschreven, net zoals het trio muzikale miniatuurtjes van Longstreth. Een muzikaal best wel opwindende avond, waarbij ik toch niet kan nalaten om een speciale vermelding op te tekenen voor de (mooie) celliste Bathgate (links op de foto). Nooit zag ik een muzikant zo veel en zo spontaan glimlachen tijdens een zogenaamd 'serieus' concert als deze dame.

Het programma-boekje van vanavond valt hier te downloaden. Voor de geïnteresseerden gaf Maarten Beirens vooraf een inleiding, hier te beluisteren.