Sonic City (De Kreun - 12.11.2016)
Om één of andere bizarre reden was dit de eerste keer dat ik het Sonic City-festival bijwoonde. Maar dat zal zeker en vast niet de laatste keer zijn. Een fijne concertzaal (De Kreun), een vrij beperkte maar gevarieerde selectie aan interessante bands zonder overlappingen (en dus ook zonder keuze-stress en zonder haastig heen- en weer hollen van het ene podium naar het andere), ... en een uiterst gezellig ingerichte buiten-bar. Wat wil een mens nog meer ?
Londense multi-instrumentalist die vandaag zijn jasje van singer-songwriter aantrok. Lekker kabbelend begin van een mooie festival-dag. Deed me qua stemgeluid en vibe regelmatig aan Bill Callahan denken, en dat is voorwaar geen slechte referentie. Zag er wel duidelijk uit alsof hij nog bezig was wakker te worden. Maar die "prut-in-de-ogen"-houding paste wonderwel bij zijn ingetogen set.
Ik kon me wel vinden in de minimale electro van deze in Rusland geboren en in Estland opgegroeide jongedame. Amper 17 jaar oud verkaste ze naar Londen om daar 'art criticism' te studeren en te fungeren als lid van het obscure avant-garde duo Hype Williams. Lekker kille techno-evocatie van het leven in een metropool, doorspekt met flarden urban poetry.
Canadese jongedame met een opvallend mierzoet stemgeluid, dat perfect past bij haar cover van de Phyllis Nelson-zeperd 'Move Closer'. Netjes in elkaar gebokste electro-pop, voorzien van live drumpartijen door een tweede dame. Deze drumster scheerde echter geen hoge toppen en bovendien werd het optreden gekortwiekt door technische problemen.
Japans viertal dat reeds een tiental jaren aan de noise rock-weg timmert. Stuk voor stuk opvallende verschijningen. Getooid in kledij die je doorgaans voor een paar symbolische centen in thrift stores vindt, gecombineerd met lange en zwiepende hoofdharen, was dit concert vooral visueel een feest. Op muzikaal vlak was dit beslist geen hoogvlieger, maar dat kon de pret nauwelijks drukken. Bassist en zanger Taigen Kawabe kon putten uit een indrukwekkend arsenaal aan gezichtsuitdrukkingen en besloot het concert door de riem van zijn basgitaar in de mond te nemen en zijn instrument tegen zijn (uiterst tengere) middel te laten balanceren. Japanners : you gotta love 'em.
Performance art alter-ego van de Amerikaanse rapper Michael David Quattlebaum, bijgestaan door DJ Bambii. Stuiterde heen en weer over het podium (en tussen het publiek) als een rubberen bal. Met een blonde pruik, een travestie-outfit, een zweterig en overdadig getatoeëerd lijf en songs vol opzwepende teksten, bracht de man een brutale in your face-performance, die op veel bijval kon rekenen.
Canadese rockband die me van mijn sokken blies met hun intelligente less is more-aanpak. Veel songs uit hun laatste album 'Hold/Still' met o.a. 'Resistance' als één van de uitschieters. En een uitstekende Fugazi-cover ('Reclamation') als kers op de taart.
Dichteres, toneelschrijfster, rapster, spoken word-artieste uit Zuid-Londen. Bracht vanavond integraal haar laatste album 'Let them eat chaos', een indrukwekkend epos dat zich laat lezen/beluisteren als een kitchensink-drama van het nieuwe millennium. Zonder enige twijfel hét hoogtepunt van de dag. Laatste concert van de toer, waarbij Tempest haar trieste verhaal met overgave bracht. De elektriciteit en emotie waren letterlijk te snijden in de zaal.
Geen verrassingen tijdens het concert van dit overbekende postrock-combo uit Chicago. Maar dat hoeft natuurlijk geen slecht nieuws te zijn. Als vanouds wisselden de multi-instrumentalisten regelmatig van stoel en instrument. De sfeer en de sound zaten opvallend goed. Eén en ander leek beter en gesmeerder te klinken dan tijdens hun Trix-concert eerder dit jaar. Een opvallend emotioneel klinkende John Herndon was duidelijk niet opgetogen met de verkiezing van Trump.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten