03 december 2016

Howard Peach (De Singer - 02.12.2016)

Drummer Lander Gyselinck - die recent nog de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek 2015 in de wacht sleepte en die we enkele weken geleden nog aan het werk zagen met zijn bekendste combo Stuff - heeft ondanks zijn jonge leeftijd al veel muzikale horizonten verkend. Zo studeerde hij o.a. enige tijd in New York aan de New School For Jazz And Contemporary Music (thans The School of Jazz at the New School). Uit zijn contacten met de muzikale scene in The Big Apple ontsproot Howard Peach, met - naast uiteraard Gyselinck op drums - Simon Jermyn op elektrische bas en Chris Speed op tenorsax, twee muzikanten die Gyselinck vanavond omschreef als "in het geheim mijn twee favoriete muzikanten".

Dit trio bracht in 2013 een titelloos debuutalbum uit op W.E.R.F. Records. Als we Gyselinck mogen geloven, was dit album uniek omdat het de weergave was van de allereerste echte sessie die het trio samenspeelde. Een grotendeels geïmproviseerd album dus. Om Gyselinck te citeren : "Onze allereerste muzikale samenkomst is gecapteerd op plaat". Gyselinck bracht hierbij ook nog kort hulde aan Walter Swennen, de Belgische schilder van wiens hand de albumhoes is. Er wordt gewerkt aan een nieuw album, maar de release hiervan zou nog wel een jaartje kunnen duren.

Vanavond trad dit trio aan in De Singer en Gyselinck dankte het aanwezige publiek voor de aanwezigheid op een herfstige vrijdagavond en voor de bereidheid om een muzikaal avontuur te willen aangaan. En een avontuurlijke muzikale avond was het alleszins, met weids meanderende nummers en improvisaties. De composities van de drie heren leken telkens op muzikale skeletten waarrond vrijelijk geïmproviseerd kon worden. Waar dit soort van improv-sessies al eens kunnen verzanden in individueel geneuzel en tenen-krullende avant-garde, slaagde het trio er vanavond in om een boeiend en coherent geheel te brengen. Het experiment werd niet geschuwd, maar nooit zonder de jazzy onderstroom te verlaten. Het was trouwens een genot om Gyselinck in profiel bezig te zien, waarbij het opviel in welke mate hij als het ware met zijn hele lichaam en vanuit zijn ruggengraat drumt. Een heel organische manier van spelen. Zo'n uitermate getalenteerde drummer zou gemakkelijk de andere leden van het trio kunnen overschaduwen, maar het evenwicht tussen de drie muzikanten zat goed. De vrij afgemeten en melodische sax van Speed en de opvallende bas-klanken van Jermyn (soms zelfs naar een elektrische gitaar neigend) kwamen uitstekend tot hun recht.

Door technische problemen - "we moeten vijzen aan de saxofoon" - werd de eerste set al na een goed halfuur onderbroken, maar dat euvel (opgelost met "enkele elastiekjes") werd in de tweede set ruimschoots gecompenseerd. Zoals bijvoorbeeld met het geweldige "Kabouters", waarbij Gyselinck voor één keer alle remmen los gooide onder begeleiding van een repetitief en minimalistisch sax-akkoordenschema. Of met het zich traag voortslepende "Hidden word". Of nog met de encore-uitsmijter "Promises Kept", een compositie van jazz-gitarist Sonny Sharrock en door Gyselinck aangekondigd als een "specialleke op z'n Howard Peaches". Alleen al voor dit nummer onder mijn aandacht te brengen, verdient Howard Peach alle hulde. Luister maar eens naar het origineel en je zult weten wat ik bedoel.

Howard Peach en Stuff zijn natuurlijk compleet niet met elkaar te vergelijken, maar ik genoot vanavond toch wel meer dan enkele weken geleden tijdens het concert van Stuff (hoewel dat concert ook meer dan goed was). Vanavond klonk alles zo lekker fris, vrank en vrij. Drie muzikanten die duidelijk genoten van elkaars inbreng. Zo'n ingesteldheid straalt automatisch af op het publiek.


Setlist :
1. Flow (Jermyn)
2. Transporter (Speed)
3. Dirty truth (Gyselinck)
---
4. Kabouters (Gyselinck)
5. Cosmia (Speed)
6. So baby (Gyselinck)
7. Catchak (?) (aangekondigd als een 'Javaans volkslied')
8. Happy giving thank music (?)
9. Hidden word (Jermyn)
---
10. Promises kept

Geen opmerkingen: