Ralph Alessi & This Against That (De Singer - 24.05.2018)

We moeten er niet lullig over doen : het gros van het talrijk opgekomen publiek was vanavond wellicht naar De Singer afgezakt in de hoop iets van de genialiteit van John Coltrane te kunnen ontwaren in de gedaante van diens zoon Ravi Coltrane (°1965). Deze nazaat van één van de meest geniale vernieuwers uit de geschiedenis van de jazz was amper twee jaar oud toen zijn roemruchte vader aan leverkanker overleed en het was vooral onder impuls van moeder Alice Coltrane - zelf een toonaangevend figuur binnen de spirituele jazz - dat Ravi het muzikale pad ging bewandelen en zo voor een vrij moeilijke weg koos, wetende dat de nalatenschap van zijn vader altijd als een schaduw boven zijn eigen carrière zou blijven zweven. En ook al heeft Ravi Coltrane ondertussen een mooie carrière voor zichzelf uitgebouwd als muzikant en producer, toch zal de geest van vader John onvermijdelijk in het kielzog van zijn zoon blijven rondspoken. Ook ik beken kleur : de naam 'Coltrane' lokte me naar Rijkevorsel als een mot naar een vlam. Het was immers het oeuvre van John Coltrane dat me tijdens mijn studententijd midscheeps trof en me nooit meer zou loslaten.

Maar tijdens het concert veranderde mijn focus al snel van Ravi Coltrane naar de bandleider, trompettist Ralph Alessi (°1963). Niet dat het spel van saxofonist Ravi Coltrane, drummer Mark Ferber, pianist Andy Milne of contrabassist Drew Gress ondermaats was. Verre van. Deze heren trokken uiteraard hun streng en waren duidelijk gepokt en gemazeld in de moderne jazz-canon, zonder echter dat tikje extra te brengen dat de wenkbrauwen doet optrekken en het jazz-hart sneller doet slaan. Het was echter het heldere trompetspel van Alessi dat dit concert naar een hoger niveau tilde. Niettegenstaande zijn geluid de typische NYC-vibe uitademde (bijna clean, een tikje steriel en academisch van aard - een soort van Fred Hersch op trompet), slaagde hij er toch in om een grote emotionele impact tot stand te brengen. En dat aspect kenschetst de groten : degenen die de jazz-"taal" netjes en eloquent kunnen spreken, zijn met velen. Maar degenen die met die taal ook nog effectief iets te zeggen hebben en uitstijgen boven het noten-alfabet, zijn zeldzaam. En Alessi wist verdraaid goed te praten met zijn trompet en vond in mij een gretige en soms zelfs danig geëmotioneerde luisteraar.

Alessi en zijn bandleden zijn momenteel bezig met de opnames van een nieuw album voor ECM Records en deze korte tournee diende om het nieuwe materiaal een beetje in de vingers te krijgen en uit te testen op een publiek. Wat we vandaag te horen kregen, deed alvast het beste vermoeden voor dat nieuwe album. Met lange en intrigerende lappen muziek zoals opener "Fun Room", "Arc", "Improper Authority", "Low", "Howling" en vooral het geweldige "Pittance" (mijn persoonlijk hoogtepunt van het concert) toonden Alessi en de zijnen zich meesters in het bekomen van een maximaal effect met een minimum aan effectenbejag.