25 juni 2018

Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan / John Cale (OLT Rivierenhof - 24.06.2018)

Het was niet zozeer headliner John Cale die ons er ter elfder ure toe aanzette om ons naar het gezellige OLT Rivierenhof te begeven, doch wel het voorprogramma : de geweldige danseres Lisbeth Gruwez die een ingekorte versie ging brengen van de voorstelling "Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan", een voorstelling die ik normaal gesproken enkele weken geleden samen met Christel zou bijwonen in de Bourla. Het lot trok echter een zwarte streep door dat plan, maar vandaag diende zich deze niet te missen herkansing aan.

Het concept is simpel : Maarten Van Cauwenberghe - vaste partner van Gruwez bij Voetvolk - staat aan de kant van het podium achter een tafel met platenspeler en draait Dylan-LP's. Hij plaatst de platenhoes tegen de tafelpoot en kijkt toe hoe Gruwez beweegt op de muziek, zelf de songteksten mee-lippend. Het was overigens Van Cauwenberghe die Gruwez langzaam deed warmlopen voor de muziek van Dylan, door diens muziek vaak op te leggen tijdens haar opwarmingsoefeningen. En zo groeide het idee om er een volwaardige dansvoorstelling rond te breien. Na een lang gevecht om in orde te geraken met de auteursrechten, kon het duo de hort op met het project.

Dansvoorstellingen zijn normaal voorbehouden voor theaterzalen of - als headliner - voor speciale locaties en lokken een bepaald type publiek, dat op voorhand weet waar het aan toe is. Maar een dansvoorstelling als voorprogramma van een concert ? Dat kom je zelden tegen en het duo nam hiermee zeker een risico. Zou het publiek immers hiervoor het nodige respect en geduld kunnen opbrengen ? We zaten aanvankelijk op de zitbankjes van het halfrond, waar het gewauwel toch lichtjes storend werkte, zodat we ons al snel verplaatsten naar de eerste rij voor het podium. Een goede zet : het gebabbel verdween naar de achtergrond en we konden ons volledig focussen op Gruwez.

Wat voor een geweldige danseres Gruwez is, kon ik reeds ervaren tijdens It's going to get worse and worse, my friend. En dat unieke talent kwam vanavond nogmaals tot uitdrukking. De combinatie van haar doorleefde dans-vocabularium en haar gelaatsexpressie voegden een extra laag toe aan de - sowieso al rijke - muziek van Dylan. Bij elk nummer een andere choreografie, geïnspireerd door de structuur van de song, of door het gevoel dat het nummer oproept, door de manier waarop Dylan zijn teksten uitspuwt, of in een poging om bepaalde flarden tekst in danstaal om te zetten. Het was ook een aangename hernieuwde kennismaking met sommige nummers van Dylan. Zoals "Blind Willie McTell". Of "The ballad of Hollis Brown", waarop Gruwez rondtolt als een draaiende derwisj in trance. De woorden op de bekende pancarte-clip van "Subterranean Homesick Blues" krijgen - als een soort van ondertiteling - elk hun unieke dansvertaling. Ook nog onder de naald van Van Cauwenberghe : "Simple twist of fate" en "It's alright ma (I'm only bleeding)". En het meest aangrijpende was zonder enige twijfel de manier waarop Gruwez danste op de tonen van de emotionele ballad "One More Cup of Coffee" (een duet waarop naast Dylan ook Emmylou Harris te horen is).

Nadien was het moeilijk om 'in' het concert van John Cale en diens gesofisticeerde popsongs te geraken. Het solo-werk van de Welshman wordt gekenmerkt door complexe structuren, literair of historisch geïnspireerde teksten en een lichtjes surrealistische ondertoon. We hoorden "E is Missing" passeren (geïnspireerd door de dichter Ezra Pound) en ook "Hedda Gabler" (vernoemd naar het titelpersonage uit het beroemde toneelstuk van Henrik Ibsen). Zelfs aan de juridische status van ijs werd een nummer gewijd ("The legal status of ice"). Het hoogtepunt van de eerste helft van het concert was de versie die Cale bracht van "Lady Godiva's Operation", het manisch voortkabbelende nummer dat in 1968 verscheen op "White Light/White Heat", het tweede album van The Velvet Underground en tevens het laatste VU-album waaraan Cale meewerkte. Het siert de ondertussen 76-jarige Cale dat hij niet op zijn lauweren rust en blijft schaven aan een grillig en eigenzinnig oeuvre. Maar de vermoeienissen van de voorbije weken eisten hun tol. Het vestimentair onderschatten van de avondlijke kilte was het duwtje in de rug dat ons ons uiteindelijk deed besluiten om het halfrond vroegtijdig te verlaten, op de tonen van "Fear is a man's best friend". Er zijn ergere songs om de nacht mee ingestuurd te worden.

1 opmerking:

stephen zei

A lot of tend to be performing heal cease currently. Draw out inscribe compositions pertaining to furnishs also elses tend to be performing home primarily based pertaining to customer addresss. Oahu is the astonishing trend associated with achieve correspond specifically for the actual increasing fret. A lot of jobs tend to be constantly an optionfor clerk genesis associated with revenue. It really is seldom unfamiliar in order to hold back on-line vacancys growing nowadays. Long Prong