Music maestro !

Afghan Whigs : Black love

Uitgebracht in 1996 is deze plaat de opvolger van het klassieke Whigs-album Gentlemen uit 1994. Opnieuw is Greg Dulli de auteur van dienst. En er valt opnieuw weinig te lachen. Dulli gaat wederom op zoek naar de uithoeken van de ziel. Daar waar in het gitzwarte Gentlemen de nadruk lag op het masochistische en zelfdestructieve kantje dat Dulli bij zichzelf tegenkwam in relaties met het andere geslacht, daar ligt in Black love de nadruk meer op twijfel/verlangen/wraak/wantrouwen. De lyrics zijn bijna pijnlijk autobiografisch. En zeer visueel. Als je Dulli "I'll get the car. You get the match and gasoline" hoort zingen, dan zie je gewoon Sissy Spacek en Martin Sheen en hun destructieve liefde in Badlands. De recensent van Melody Maker trof het juist : "Dulli's glottis is the sluice-gate to his soul and he doesn't let it trickle out slow. Black Love is the superbly controlled emotional gushing of one anguished, avenging guy."


Jimi Hendrix : Woodstock

Yep, ik heb het weer zitten. Af en toe is het prijs : de Hendrix-microbe. Maar wat wil je ? Hendrix is nu éénmaal één van de meest invloedrijke rockmuzikanten van de twintigste eeuw. En op deze registratie van het legendarische Woodstock-concert hoor je waarom. De erven van Hendrix hebben een geweldige job afgeleverd met de uitgave van dit album, dat zeer verzorgd is. Het begeleidende boekje staat propvol leuke info. Maar er is natuurlijk vooral de muziek. Hendrix introduceert zijn band als de Gypsy sun and rainbows. Maar voegt eraan toe dat je hen ook gewoon Band of gypsys mag noemen. De naam maakt niet uit, de muziek des te meer. Als het optreden zijn einde lijkt te naderen en Jimi lakoniek zegt "we're just jammin', you can leave if you want to ..." kon niemand van de aanwezigen vermoeden dat één van de meest verwoestende lappen muziek van de twintigste eeuw zou volgen : voodoo child (slight return), gevolgd door de overbekende versie van the star spangled banner, dan overvloeiend in een killerversie van purple haze, dat dan weer overgaat in een improvisatiestuk dat de geschiedenis zou ingaan als the woodstock improvisation. Elke keer opnieuw gaat mijn nekhaar hiervan rechtstaan.


Jimi Hendrix : Blues

Net als Woodstock werd dit compilatiealbum uitgebracht in 1994. Hieruit blijkt opnieuw de veelzijdigheid van Hendrix en het is een mooi eerbetoon aan de blues als bron van zijn muziek. Er staan elf nummers op dit album, waarvan zeven nummers van de hand van Hendrix zelf. Daaruit alleen al blijkt de impact van blues in het leven van Hendrix, die vóór zijn solo-carrière o.a. begeleider was van Little Richard. Het ganse oeuvre van Hendrix bestaat trouwens ongeveer voor 1/3° uit bluesnummers. Het album begint (acoustisch) en eindigt (electrisch) met Here my train a comin', een nummer dat ook op het Woodstock-album prominent aanwezig is. Het begeleidende boekje is razend interessant. Er staat o.a. het volgende citaat van BB King over Hendrix in te lezen : "When you heard Jimi Hendrix you knew it was Jimi Hendrix. He introduced himself with his instrument. His attack to a guitar, man, was, oh, something else. You think of one of the great American pitchers or ball players or one of the great fighters of the world, you know, that's the way he would attack any note on his guitar. Jimi played blues and played it well and he played good blues."


Cave In : Perfect pitch black

Toch een opluchting dat Cave In opnieuw een album heeft uitgebracht. Het was lange tijd stil rond hen na het 'floppen' van Antenna. Op hun site is het trouwens nog steeds zeer stil, maar de heren zijn terug thuis bij Hydrahead Records. Gedaan met de poging om een commerciële doorbraak te forceren. Teruggaan naar het verleden toen het nog allemaal om vriendschap en om liefde voor de muziek draaide. The world is in your way is een geweldige opener (na het instrumentaaltje perfect pitch black). De liner notes van de bandleden zijn zeer verhelderend en een genot om te lezen. Als we Raf mogen geloven, staan ze er live nog steeds als een huis en ik popel dan ook van ongeduld om hen over een kleine maand in Hof ter Lo opnieuw aan het werk te kunnen zien. Want dat is al veel te lang geleden.


Sonic Youth : Koncertas Stan Brakhage Prisiminimum

Alweer nummer 6 in de experimentele SYR-reeks. Ditmaal is het een registratie van een benefietconcert dat Sonic Youth op 12.04.2003 hield in New York in (en ten voordele van) het Anthology Film Archives-gebouw. Het concert ging gepaard met de vertoning van een aantal films van Stan Brakhage. Brakhage (overleden in 2003 aan kanker) was één van de meest vooraanstaande avantgarde-filmers van de twintigste eeuw. Zo was hij één van de eerste cineasten die de filmstrip zelf manipuleerde en bewerkte om bepaalde effecten te bekomen. Het concert is opgevat als een eerbetoon aan Brakhage en is een mooie vorm van groepsimprovisatie. Voor de gelegenheid werd de band uitgebreid met percussionist Tim Barnes die zeer prominent aanwezig is. Iedereen die de SYR-reeks een beetje kent, weet dat deze reeks zeer experimenteel is en een uitlaatklep is voor de leden van Sonic Youth om hun eigen muzikale grenzen af te tasten. Deze nieuwste toevoeging aan de reeks is zeker één van de betere en absoluut de moeite waard.


Grandaddy : Excerpts from the diary of Todd Zilla

Pas uitgebrachte EP met zeven songs. Nieuw materiaal van Grandaddy is iets waar je naar uitkijkt. Sumday en The sophtware slump zijn twee albums die me zeer dierbaar zijn en ook live hebben deze heren al wel eens een gevoelige snaar geraakt. Maar nu dus deze EP, die jammer genoeg een teleurstelling is. Het klinkt als een opgewarmd prakje, als een bijeengesmeten hoopje b-kantjes die niet goed genoeg zijn om op de volgende full-length te komen. Natuurlijk is het geen complete rommel, daarvoor is het Grandaddy-recept te goed (de mooie meerstemmigheid, het westcoast-slacker gevoel, de synths, ...), maar er vallen geen verrassingen te noteren. Laten we vooral hopen dat deze EP geen voorsmaakje is van het nieuwe album. En ergste van al : naar het schijnt heeft frontman Jason Lytle zijn baard afgeschoren !