Frida

Biopic uit 2002 van Julie Taymor over de mexicaanse kunstenares Frida Kahlo (1907-1954) (vertolkt door Salma Hayek).

Het ganse leven van Kahlo zou gekenmerkt worden door fysisch lijden (ze kreeg polio als kind en in 1925 was ze het slachtoffer van een zwaar busongeval dat haar voor de rest van haar leven zou tekenen, en waardoor ze maar liefst 32 operaties moest ondergaan). Doordat ze maanden bedlegerig was, is ze aandacht gaan spenderen aan de schilderkunst, waar ze pas op het einde van haar leven de nodige erkenning voor kreeg.

De film besteedt de nodige aandacht aan de fysische pijn van Kahlo, maar uiteraard ook aan haar turbulente relatie met de communistisch-revolutionaire schilder Diego Rivera (met wie ze tweemaal huwde), en aan haar opmerkelijke romance met Leon Trotsky (toen deze op de vlucht moest voor Stalin). Na de moord op Trotsky werd Kahlo trouwens korte tijd aangehouden op verdenking van medeplichtigheid. Ze had tevens een relatie met diverse vrouwen uit het artistieke milieu (Kahlo was openlijk biseksueel en had onder meer een relatie met de vrouw van de franse auteur André Breton).

In april 1953 wordt Frida’s eerste grote tentoonstelling in Mexico geopend. Gezien haar gezondheidstoestand denken de organisatoren dat ze niet zal kunnen deelnemen aan de vernissage, maar Rivera laat haar hemelbed in het midden van de expositiezaal zetten en Frida wordt met een ambulance naar de opening gebracht. Uiteindelijk zal Kahlo in 1954 - volledig weggeteerd en afhankelijk van morfine - ten prooi vallen aan een longembolie.

Hoewel de film een iets te hollywoodiaans beeld schetst van het leven van Kahlo, zijn er toch voldoende elementen om de aandacht gaande te houden : vooreerst het sprankelende spel van Salma Hayek, maar ook de mooie fotografie met felle kleuren (zoals ook de kunst van Kahlo), en enkele mooie editing-spitsvondigheden.

Meer info over de kunstenares op deze website. In de rand zie je een zelfportret van Kahlo uit 1938.