Roadburn-festival (013 - 22.04.2006)

We begonnen aan deze psychedelische trip met het concert van Bevis Frond. Het nummer dat deze oude (en oerlelijke) Britten speelden toen we de zaal binnenkwamen, was zeer indrukwekkend. Een zalige tocht door psychedelica-land. Dit hoge niveau werd helaas niet gedurende de hele set aangehouden, maar het was een vermakelijk concert. Het bracht me terug naar het concert dat ik ooit van Bevis Frond zag in CBGB in New York, en naar de keer dat ik hen aan het werk zag op Schrikkelpop 1993 (bedankt Werner dat je me hierop attent maakte - ter info : toen zagen we ook nog Alabama Kids, Sick of it all, Osdorp Posse, Soapstone, Jason Rawhead, Boneclub en Cosmis Psychos). Lang vervlogen tijden ...

Vervolgens was het de beurt aan Leaf Hound. De band was me eerder onbekend. Blijkbaar heeft deze groep in 1971 een legendarische plaat uitgebracht (Growers of mushroom : zalige titel), die van zeer grote invloed is geweest voor veel stonerbands. Frontman Pete French bleek een verweerde man te zijn (met foute lederen broek), die zich had omringd met een veel jongere begeleidingsband. De set begon nogal middelmatig, maar eindigde met het nummer growers of mushroom, dat voor mij één van dé hoogtepunten van de avond was. Alsof Led Zeppelin aan slechte acid geknabbeld had.

Ozric Tentacles : een naam die klinkt als een klok in de psychedelische scene. Het concert bracht perfect wat ik ervan verwachtte : lang uitgerokken space-jams met een licht fusion-gehalte. En uiteraard met lelijke mensen op het podium. Zalig om zien hoe sommige mensen trippen op deze muziek (een oude man met hoed op de kruin ging zeer scheef op een wel heel eigen ritme).

Het concert van Ozric vroegtijdig verlaten om Brant Bjork & The Bros aan het werk te zien. Helaas trad deze band op in de kleine zaal, waar onmogelijk binnen te geraken viel, zodat we van dit optreden slechts flarden hebben kunnen meepikken. Zeer jammer, want de stukken die we hebben gehoord klonken geweldig. Bjork is de voormalige drummer van Kuyss en Fu Manchu. De band bracht geen vette stoner, maar een eerder laidback-variant ervan.

Dus dan maar doorgestoken naar de Bat Cave, waar Ufomammut ging optreden. De beschrijving deed - naast de geweldige bandnaam - het allerbeste vermoeden : psychedelische en doomy soundscapes uit Italië, voorzien van vervreemdende zang en avant-gardistische videobeelden. We stonden toevallig naast de mixtafel, en maakten mee hoe de soundcheck volledig de mist indraaide (zelfs de handleiding van de mixtafel werd bovengehaald). Ondanks verwoede pogingen wou het geluid maar niet goed zitten. Een gemiste kans, want de nummers die we meemaakten, klonken zeer ok.

Een enorm contrast met de soundcheck van Orange Goblin, die slechts een paar minuten in beslag nam. Heavy stonerrock met vette bodem, met de massieve Ben Ward aan het hoofd. Ward was zeer enthousiast en gaf het volle pond. De temperaturen liepen in de kleine zaal hoog op. Een goed concert, maar te weinig variatie in de muziek om een vol uur te kunnen boeien. Na drie kwartier hielden we het dan ook voor bekeken, om nog een groot stuk te kunnen meemaken van het concert van ...

Hawkwind. Net toen we dachten dat we qua lelijkheid van bandleden alles gezien hadden, werden we geconfronteerd met de fossielen van deze zeer legendarische space-rockband. De heren werden geflankeerd door twee dames en één man die op het podium rondstruinden met weidse gebaren (met fluo-verf bedekt, met grote vleugels op de rug gemonteerd, en met felle stoffen aangekleed). De muziek was bij momenten zeer goed : ellenlange psychedelische uitspattingen. De klassieker silver machine kregen we helaas niet te horen, maar dat was misschien ook iets te voorspelbaar geweest. Maar het kon nóg lelijker : een gastzanger betrad het podium, een kalende man met enorme pens en met een soort dreadlock-nekmat. De trip was compleet.

Slotsom : een zeer gezellig festival waar ik door geen enkele band echt weggeblazen ben, maar waar ik bij momenten toch knappe flarden muziek heb gehoord. Nooit heb ik echter een festival meegemaakt waarbij het ingrijpen van de fashion-police zó noodzakelijk was. Alleen al het aanwezige publiek vormde een constante bron van vermaak.