Coco Rosie (Koninklijk Circus - 04.05.2006)

Eerst nog de twee laatste nummers meegepikt van Tarantula A.D. (Tarantula A.D.). Drie amerikanen op cello/piano, drums en gitaar, in een bizarre mix van metalinvloeden en klassieke muziek. Aan hun recent uitgebrachte debuutplaat ('book of sand') werkte ook Sierra Casady van Coco Rosie mee, en zij vervulde een gastrol op het redelijk indrukwekkende laatste nummer. Een leuk weetje over deze band : Tarantula A.D. was bijna de allereerste band die een parental advisory-sticker op een instrumentaal album kreeg geplakt wegens "threatening to the value system of the religious-right" ! Het nummer in kwestie werd van de amerikaanse release gehaald.


Vervolgens was het de beurt aan Coco Rosie, oftwel de prettig gestoorde zusjes Sierra en Bianca Casady uit New York. Met de release van hun tweede album Noah's Ark is hun cultstatus nog toegenomen, en het Koninklijk Circus was dan ook aardig volgelopen. De twee dames hadden zich omringd met een bizarre begeleidingsband (een geweldige beatboxer, een rappende neger in tutu, een kronkelende squaw, en een zeer subtiel bassende ...euhm bassist). Hun muziek werd ooit omschreven als 'indie folktronic', en dat dekt de lading. Breekbare liedjes, doorspekt met harp, piano, samples en speelgoedfluit. De cellist en drummer van Tarantula A.D. namen regelmatig deel aan de set, die bij momenten zeer mooi was en die door het publiek enthousiast werd onthaald. Toch een iets te rammelende en onregelmatige set om van een schitterend optreden te spreken. Hoe de band ontstond : Sierra verbleef in Parijs om er operazangeres te worden, maar dat wilde niet al te zeer lukken. Haar zus kwam op bezoek, bleef er een tijdje hangen, en samen maakten ze in bad liedjes met speelgoedinstrumenten ... Vandaar het bizarre geluid van Coco Rosie.
Coco Rosie


En toen was het wachten op A Silver Mt. Zion, een project van de leden van het geweldige Godspeed You Black Emperor uit Montreal, Canada. Hoewel het eerst niet duidelijk was of deze band al dan niet ging optreden (het ging er in het Cirque Royal allemaal nogal vaag aan toe), bleven we gelukkig nét lang genoeg hangen om vast te stellen dat het er toch nog van ging komen. En gelukkig maar ! Twee gitaristen, twee violistes, een celliste, een contrabassist en een drummer (die af en toe ook gitaar speelde) : een unieke lineup. De zanger/gitarist/frontman deed me qua uiterlijk en uitstraling een beetje denken aan de zanger van Swearing at Motorists. Het bleek een kerel te zijn met een goed gevoel voor humor, wat hij regelmatig deed blijken tijdens het stemmen van de instrumenten tussen de nummers. De muziek zelf is heel moeilijk te omschrijven. Folk-postrock ? Zeer trage opbouw, meestal door éénstemmige zang van de frontman. Dan geleidelijk aan groeien naar een lang aangehouden hoogtepunt, met meerstemmige zang van bijna alle leden van de band. Het epische laatste nummer ('ring them bells, freedom has come and gone') was gewoonweg fenomenaal. Naar goede Godspeed-gewoonte is de site van dit zijproject nogal vaag (A silver Mt. Zion).