Open Doek - dag 7

Crossing the bridge (Fatih Akin, 2005)

Toen Einstürzende Neubauten-bassist Alexander Hacke zich in Istanbul bevond voor het maken van de soundtrack voor de geweldige Akin-film Gegen die Wand, werd hij er onmiddellijk verliefd op de plaatselijke muziek. Akin en Hacke keren in deze prent terug naar Istanbul, die wonderlijke stad aan de Bosporus en de brug tussen Oost en West, om er een zo compleet mogelijk beeld te schetsen van de muziekstijlen die in de stad te ontdekken vallen. Met veel liefde en respect voor de eigenheid van de muzikanten van diverse pluimage gefilmd, is deze film een zalige ontdekkingstocht. Van de psychedelische band Baba Zula tot de koerdische zangeres Aynur, van breakdancers tot rockbands, van een dronken jamsessie van roma-zigeuners (fenomenaal !) tot mega-icoon Orhan Gencebay (in Turkije larger than life), ... na het zien van Crossing the bridge krijg je veel goesting om je onder te dompelen in de muziek van deze unieke metropool. Een leuke trailer kun je hier bekijken : Crossing The Bridge.






La niña santa (Lucrecia Martel, 2004)

Helena is een gescheiden vrouw die met haar tienerdochter Amalia in het hotel van haar broer woont. Amalia gaat volledig op in de ultra-katholieke lessen op school over goddelijke roepingen, maar heeft moeite met het controleren van haar protesterende hormonen. Wanneer op een dag een groepje artsen zijn intrek neemt in het hotel voor een medisch congres (waaronder de enigmatische Dokter Jano), heeft dit de nodige gevolgen. Na een onzedelijk maar onschuldig contact tussen Jano en Amalia, neemt het 'heilige meisje' het op zich om de ziel van Jano te redden. Maar ook Helena heeft plannen met de dokter.

La niña sinta is een kleine argentijnse film die wellicht geruisloos tussen de plooien van de filmgeschiedenis zal verdwijnen. Maar het script is een subtiel pareltje dat gaandeweg toewerkt naar een onvermijdelijke climax, maar de film neemt een einde voordat de kijker aan deze climax deelgenoot kan worden. Op deze wijze laat de film veel vragen onbeantwoord, en wordt het een interessante studie van het conflict tussen katholicisme en de menselijke psyche. Pedro Almodovar was één van de producers en beschouwt niet voor niets Lucrecia Martel als één van zijn favoriete regisseurs.
La niña santa





Be with me (Eric Khoo, 2005)

Een paar verhaallijnen weven zich door elkaar : een oude man baat een winkeltje uit en denkt geregeld terug aan zijn overleden echtgenote ("meant to be"). Een dikke en eenzame nachtwaker begluurt via de surveillance-camera's een mooie vrouw en wordt op haar verliefd ("looking for love"). Een tienermeisje is wanhopig verliefd op haar hartsvriendin, maar wanneer er een jongen in het spel komt, komt het tot een pijnlijke breuk ("so in love"). Doorheen deze drie fictieve verhaallijnen maken we kennis met Theresa Chan, die gewoon zichzelf speelt. Theresa is een vrouw op leeftijd die op 14-jarige leeftijd doof werd, enkele jaren later ook nog blind, en die haar verloofde aan kanker verloor. Desondanks is ze een krachtige vrouw en een bron van inspiratie. Een sociaal assistent vormt haar link met de buitenwereld.

Op het einde van de film klikken de diverse verhaallijnen op wonderlijke wijze in elkaar. Zonder in details te treden kan ik wel zeggen dat de uiteindelijke climax niet meer is dan een woordenloze knuffel tussen de oude weduwnaar en de dove/blinde Theresa.

Wat kan ik zeggen over Be with me zonder er afbreuk aan te doen ? Stilte overheerst bijna constant. Af en toe een simpel pianoakkoord, het geluid van een ontvangen sms-je, ... maar bijna altijd die oorverdovende stilte. Dialogen zijn bijna onbestaande en het stilzwijgen wordt voornamelijk doorbroken door het quasi onverstaanbare Engels van Theresa (en dan te denken dat de inzending van Be with me voor de oscar voor beste buitenlandse film werd afgewezen omdat er zogezegd teveel engels in werd gesproken !!). Ook zowel de begin- als de eindcredits zijn volledig in stilte gehuld. De simpele knuffel tussen de weduwnaar en Theresa op het einde van de film had een emotionele impact op mij zoals ik dat zelden bij een film ervaren heb. Toen de eindcredits over het scherm rolden, bleeft het minutenlang akelig stil in de cinemazaal en iedereen bleef op zijn stoel zitten totdat de lichten aanfloepten, om dan schoorvoetend en in gedachten verzonken de zaal te verlaten (ook sommige imdb-commentatoren hebben exact hetzelfde meegemaakt). De reactie op het filmfestival van Cannes was ietwat anders : daar werd de prent onthaald op een minutenlange staande ovatie. Be with me is één van de allersterkste films die ik de laatste jaren gezien heb.
Een kleine trailer valt te bekijken op cinemovies en op cinebel. Of ga naar Be with me.