Metallica : some kind of monster

Regie : Joe Berlinger & Bruce Sinofsky (2004)

Een filmcrew werd de kans geboden om het reilen en zeilen te volgen van Metallica in de periode van 2000 t.e.m. 2003 tijdens de opnames van de nieuwe plaat, en uit de ruim 1200 (!) uren beeldmateriaal werd deze rockumentary gedistilleerd met een lengte van 141 minuten.

Bij de aanvang van de opnames hadden de filmmakers niet kunnen bevroeden dat de inhoud van de prent zo geladen zou zijn : al snel kwam het immers tot een dramatische breuk tussen James Hetfield en Lars Ulrich. Hetfield zou een jaar niet opdagen wegens zijn verblijf in een afkickcentrum en het voortbestaan van de groep stond zwaar op de helling. Maar ook na de terugkomst van Hetfield verliepen de opnames van de nieuwe plaat (St. Anger) niet op rolletjes. De band zocht zelfs een oplossing door een zogenaamde "performance enhancement coach" in te huren, de psycholoog Phil Towle die 40.000 $ per maand verdiende met in te praten op de bandleden.

Some kind of monster is een verbluffend goede documentaire : verwacht je zeker niet aan ruige verhalen, sexy groupies of veel muziek. Quasi de volledige film bestaat uit het klinisch observeren van de ontelbare uren die de band doorbracht in hun opnamestudio, zoekend naar zingeving voor zowel de band als hun eigen bestaan. De muziek is beperkt tot korte jamsessies in de studio en ook archiefbeelden zijn tot een absoluut minimum beperkt. Het is hilarisch om te bekijken hoe de bandleden (en dan vooral Hetfield en Ulrich) elke kritische opmerking van één van de bandleden aanwenden om zelf nog maar eens een diepzinnige boom op te zetten. De titel had niet beter gekozen kunnen zijn : Metallica is in de loop der jaren uitgegroeid tot een larger-than-life monster, dat ook zijn eigen leden boven het hoofd is gegroeid. Het is dan ook een pijnlijk portret van een groepje mannen bij wie het allemaal om de muziek begonnen is, maar van wiens leven elk aspect het voorwerp is geworden van humorloze analyse.

www.metallica.com