Strekenavond (Cahier - 13.05.2006)

The Heirs
Vier ultra-jonge snaken uit Wortel mochten de spits afbijten. Lars, het neefje van Jitse, is drummer van deze band en het viel wel op dat hij drumles krijgt van de Monster. Natuurlijk klonk het zeker niet strak en moet de band nog op zoek gaan naar een eigen muzikale identiteit, maar gelet op de zeer jonge leeftijd van de groepsleden, had het veel erger gekund en viel het zelfs best mee. Met de muzikale smaak van het viertal is alvast niets mis. Nog een paar jaartjes groeien, en het kan best wat worden.

Point of view
Als ik de omschrijving van de cdb-site mag geloven, heeft Point of View een potje old school beatdown gebracht, wat blijkbaar een hardcore-subgenre is. Voor mij is hardcore gewoonweg hardcore, maar stijlpuristen zullen me hieromtrent ongetwijfeld met de vinger wijzen. Hoedanook, Miel drumde best wel strak en Kevin Kegel geeft altijd het volle pond. Een paar windmillers maakten het feestje compleet. Maar of dit nu slechte, matige of goede hardcore was ? Ik heb er geen flauw benul van.

The Greens
Het is moeilijk om precies de vinger op de wonde te leggen bij The Greens, maar er schortte wel degelijk iets. Aan het enthousiasme zal het zeker niet gelegen hebben (vooral de linkse gitarist speelde alsof zijn leven ervan afhing), maar toch was het alras uitkijken geblazen naar het einde van dit concert. Het zal vooral aan de nummers gelegen hebben, waar de overijverige jongens veel te veel hadden ingestoken, met een overkokende hutsepot tot gevolg. Schrijven = schrappen, jongens !

Lost in Silence
Headliner van de avond, waarbij Miel (nu op bas) & Ket nogmaals mochten aantreden. Een serieuze marathon, want Lost in Silence had eerder op de dag al opgetreden in Zoersel en eerder op de avond hadden Miel & Ket al acte de présence gegeven met Point of View. De jongens waren dan ook serieus geradbraakt op het einde van de avond. Een veel betere set dan een paar maanden geleden in de ZigZag, waarschijnlijk niet in het minst omdat het geluid ditmaal veel beter was (de drums van Mon klonken deze keer niét als speelgoed). Hoewel dit genre-gewijs voor de leken - zoals ik - overlapte met Point of View, vond ik Lost in Silence een stuk beter. Ik kon nauwelijks de drang onderdrukken om zwaar te headnodden, maar daar kan ook de rijkelijk vloeiende pils voor iets tussengezeten hebben.