White Circle Crime Club : 'A present perfect'

Jan Matthé was zo vriendelijk om me een promo-copy te bezorgen van 'A present perfect', de nieuwe plaat van White Circle Crime Club die officieel op 25.09.2006 zal uitgebracht worden. Niet zoals oorspronkelijk gepland via Conspiracy Records, maar in eigen beheer (Crime Club Recordings). De mannen van Conspiracy blijven wel instaan voor distributie en boekingen. De reden voor deze 'breuk' (als je het zo kunt noemen) is me niet bekend, en dat belangt trouwens niet mij, maar enkel de heren van WCCC aan. CD-reviews zijn niet meteen mijn forté, maar we zullen eens een poging wagen.

Opener Reversed revivals vangt aan met een stevige Krist-roffel om zich vervolgens te nestelen in een zenuwachtige groove met een strakke ritmesectie. De lyrics zijn compact en cryptisch. "How come I feel like an icon in an hotel of reversed revivals ?" De schreeuwerige vocals van Jelle staan in schril contrast met de droge antwoorden van Sis ("everyone's God").

"Grow a hook to be the president. I wanna take you to the snakes, catch a glimpse of your prince." Het zijn de enige lyrics van Parizer, een van mijn favorieten van de plaat. Een psychedelische song die voortgestuwd wordt door een hypnotiserende riff, een flow waarin af en toe een obstakel opduikt in de vorm van een snerpende gitaar, een wanhopige samenzang of electro-geriedel. Heerlijk nummer.

De kwaliteit wordt doorgetrokken met de titelsong A present perfect. In geen enkele andere song komt het schrille stemgeluid van Jelle beter tot zijn recht. Wanneer ik hem voor de eerste keer de zin "what needs a man to explore to find a present perfect" hoorde zingen, moest ik onmiddellijk aan David Bowie's alter ego Ziggy Stardust denken (en vooral aan diens magische anthem 'five years'). Het is pas nu dat ik het nummer aandachtig door de koptelefoon beluister, dat ik bemerk dat Krist op dit nummer allesbehalve conventioneel drumt.

Geen tijd voor een adempauze want onmiddellijk wordt het korte maar krachtige And ingezet. Nauw verwant aan de openingssong. Een hectische entrée, even gas terugnemen om de lyricdialoog tussen Jelle en Sis zijn werk te laten doen. Scherpe gitaarriffs, Krist is opnieuw de vleesgeworden Animal.

Ik ben er nog niet helemaal uit van ik van The white & deaf moet denken. Op een gezapig tempo worden we middels een rustige samenzang meegetroond naar een dromerig landschap. Een zeer a-typisch WCCC-nummer, en wellicht daarom dat het maar niet wil blijven hangen.

Occasionalesque werd uitgekozen om te figureren als teaser op de myspace-stek van WCCC en is dus voor velen wellicht geen onbekend nummer meer. Vooral de lyrics van deze track kunnen me zeer bekoren. "There's always vaseline in the house ... " : zalige openingszin. Naarmate Sis de overhand neemt en het tempo bewust uit het nummer wordt genomen, is het wachten op een slotoffensief dat niet meer komt.

Een eerder onschuldig resultaat van een vrijblijvende jamsessie : zo klinkt Might know again. Bijn onherkenbaar op de achtergrond weerklinkt de korte lyric ("remember how you used to describe all the ones you'd like to know. I never thought i'd meet so many people"). Wellicht weinig toevallig dat de meest transparante songtekst opduikt in één van de meest vrijblijvende songs.

How to stab in time is een nummer met twee gezichten. Een simpele maar efficiënt rockende gitaarlijn opent de track om baan te ruimen voor de (te lome) droge zang van Sis. Plotsklaps toch nog de vijfde versnelling vinden om de song uptempo te besluiten.

Er zijn veel LP's waarop dat ene nummer teveel staat, dat ene nummer waarvan je je afvraagt waarom de band er tijd, geld en moeite in heeft gestopt. Na een aantal beluisteringen heb ik me al enigszins neergelegd bij Focus on eternity, maar ik kan me nog steeds niet van de indruk ontdoen dat het het resultaat is van een uit de hand gelopen grap. "It's late, you'll get the point." Sorry dudes, I don't.

Gelukkig loopt het nummer al snel over in de slottrack That was now, een mooi nummer dat met zijn dromerige gitaarsoundscapes en stemeffecten schatplichtig is aan de fenomenaal goede band My Bloody Valentine. "Why don't we move away to heaven for a day ?" Een lyrisch slotakkoord.

WCCC is een kwartet intelligente heren dat zeer zelfbewust met muziek bezig is en dat hun talent op minstens vier tracks van de nieuwe LP tot volle rijpheid heeft laten komen. Een beetje meer geduld en studiotijd hadden er ongetwijfeld voor kunnen zorgen dat ook de relatief mindere nummers tot een hoger niveau getild werden. Maar dat is mierenneukerij. Veel bands zouden graag een belangrijk orgaan afstaan om nummers zoals Parizer of A present perfect af te leveren. Ik hoop dan ook oprecht dat deze LP de nodige aandacht krijgt. Tot slot nog de volgende randbemerking : live is WCCC somtijds een nauwelijks intoombare tornado. Als één of andere producer er ooit in slaagt om deze energie op plaat vast te leggen, is een nieuwe klassieker geboren.