Thunderheartmachine - El Guapo Stuntteam (Cahier - 23.09.2006)

Ik heb altijd een beetje een dubbel gevoel gehad als het over Thunderheartmachine ging. Enerzijds een gevoel van veel sympathie (niet in het minst omdat kameraad Kris reeds enige tijd drummer van dienst was), maar anderzijds heeft me ook al een paar keren een gevoel van oningeloste verwachtingen bekropen. Elke keer als ik THM live aan het werk zag, kreeg ik de indruk dat er iets ontbrak, dat de band nét niet genoeg op de tippen van de tenen speelde, dat er een hoop potentieel nog niet werd aangeboord. Niet dat ik hiermee wil zeggen dat THM een band van het derde knoopsgat was, integendeel. Telkenmale werd een stevige geluidsmuur opgetrokken met een paar lekkere nummers als bouwstenen en een vette gitaarsound als cement.

De aankondiging dat THM ermee stopt en dat het optreden in de Cahier meteen het laatste ging zijn, was nét daarom een teleurstelling. Nog steeds kan ik me niet van de indruk ontdoen dat THM een premature dood gestorven is en van het muzikale toneel is verdwenen voordat het de kans kreeg om tot volle wasdom te komen. Maar de mannen zijn natuurlijk al best een hele tijd aan hun muzikale carrière aan het timmeren, dus kan ik ergens wel begrijpen dat ze beslissen om er de brui aan te geven wanneer eenzelfde gevoel van onvervulde verwachtingen hen begon te bekruipen. Des te pijnlijker is het dan om vast te stellen dat het allerlaatste concert ook meteen het allerbeste was dat ik ooit van dit rock-vijftal zag.

Na een zalig rustige jamintro werd er stevig van leer getrokken. In de eerste helft van de set kwam vooral 'Judas' goed uit de verf. Naarmate de set vorderde, klonk één en ander vetter en strakker dan ooit. Ik ben in het verleden nog nooit compleet van mijn sokken geblazen door THM, maar ditmaal wel. Het voorlaatste nummer - rustig ingezet door Kris met drumsticks met vilten bollen aan (er zal wel een specifieke term voor bestaan) - ontaardde in een waanzinnig goede noise-orgie. Dit nummer was er boenk op. Het laatste (écht allerlaatste) nummer moest hier trouwens maar een weinig voor onderdoen. Geen emotionele bedank-speeches of dat soort zever, maar als afscheidscadeau keihard knallen en het publiek dazed & confused achterlaten in een gierende distortion-storm. De enige juiste manier om afscheid te nemen. Op basis van dit optreden - en vooral van de twee laatste nummers - doet het toch een beetje pijn om op de THM-website de volgende droge maar harde boodschap te lezen : "Thunderheartmachine has terminated all activities. Thanks to everyone for all support."



Blijkbaar heb ik El Guapo Stuntteam ooit al aan het werk gezien op één van de vorige edities van Akkerpop. Maar de herinnering aan dat optreden heeft plaatsgenomen in die ene hersenkwab waar nog menig andere delirium-blackout in opgeslagen zit. Dus met een volledig open geest en zonder enige verwachting dit optreden gadegeslaan, en dat was best een meevaller. Compromisloze speedrock met een opvallend aanwezige mondharmonica. Ergens las ik als genre-omschrijving "hardrock'nroll fuckeduptrashcountrypunk hillbillyhardsleaze scumgaragerock". Dat klopte wel zo'n beetje. Toffe Limburgers die en passant nog even twee geüniformeerde Turbojugend-leden op hun plaats zetten. Met de leuke afterparty was de zoveelste geslaagde cahier-feestmaand-avond een feit.