Fred Hersch (Warande - 29.10.2006)

De amerikaanse jazzpianist en componist Fred Hersch heeft al meer dan twee dozijn platen op zijn naam staan en oogst vooral furore als solo-pianist. Een zestal albums staan vol met solo-werk van Hersch, met zowel eigen composities als bewerkingen van andermans werk (zoals op Thelonious : Fred Hersch plays Monk). Eerder dit jaar verscheen Fred Hersch in Amsterdam : live at the Bimhaus, een registratie van een concert van Hersch uit 2003 en algemeen onthaald als een nieuw meesterwerk van één van de meest vooraanstaande jazzpianisten van het ogenblik.

De houten zaal van het nieuwe Kuub-gebouw vormde de perfecte setting voor het solo-concert van Hersch. Een perfecte accoustiek, gepaard gaande met een prachtig uitzicht door de wandgrote ramen, creeërde de perfecte mood.

Hersch opende met een eigen compositie (at the close of the day), tevens een track op het Bimhaus-album. Uiteraard mocht ook een bewerking van een compositie van Thelonious Monk niet ontbreken, waarna opnieuw een eigen compositie van Hersch volgde. De zwijgzame en schriele Hersch liet de muziek voor zich spreken en gaf enkel een beetje informatie prijs over de drie eerste songs. Over de volgende vijf nummers repte hij met geen woord en ik heb er dus het raden naar in welke mate Hersch nog bewerkingen opvoerde van andere jazz-grootheden. Ik weet alleszins dat het vierde nummer - dat hij enkel met zijn linkerhand speelde ! - een eigen compositie van Hersch is (nocturne for the left hand alone). Over het enige bisnummer wou Hersch nog kwijt dat het ging om een compositie van Billy Strayhorn (jarenlang de vaste medewerker van Duke Ellington).

Jazzpuristen kunnen ongetwijfeld een grote boom opzetten over de mate waarin Hersch beïnvloed wordt door jazzlegendes zoals Thelonious Monk en Bill Evans, alsmede de mate waarin dit weerspiegeld wordt in de speelstijl van Hersch. Het ontbreekt mij aan de nodige kennis om hierover een zinnige bespiegeling te kunnen maken, dus ik beperk mij ertoe te zeggen dat het concert voorbijvloog. Ondanks het feit dat het genre dat Hersch brengt een zeer cleane en intellectualistische benadering van jazz betreft, weet hij met zijn introspectieve ballads toch de juiste toon te raken. Critici van dit soort muziek zullen wellicht opwerpen dat het om koude notenneukerij gaat, maar Hersch weet deze klip te omzeilen en overstijgt met zijn muziek de notenbalk. Het is niet voor niets dat Hersch - in het 70-jarige bestaan van de legendarische New Yorkse jazzclub The Village Vanguard - de enige artiest is die er een week lang solo op het podium mag staan.