Tomàn - Shearwater (AB - 19.10.2006)

Ik keek reikhalzend uit naar het optreden van Tomàn, niet in het minst o.w.v. de zeer positieve reviews die ik van Keust & Raf aangaande een recent optreden - waar ik helaas niet bij aanwezig kon zijn - mocht horen. En het concert viel verre van tegen. Zoals met veel postrock-bands het geval is, wordt de concertganger niet zozeer verrast met technische hoogstandjes maar wordt hij eerder bij het nekvel gegrepen door het contrast intiem/explosie. Een gouden formule voor wie graag meedrijft op een oceaan van emoties. Met het verschijnen van hun nieuwe plaat "perhaps we should have smoked the salmon first" lijkt Tomàn toch ietwat een nieuwe weg ingeslagen te zijn. Natuurlijk is de geest van bands zoals Mogwai en Explosions In The Sky nooit ver weg, maar toch is er meer ruimte voor subtiele electronica waardoor ik geregeld aan Tortoise en Gravenhurst moest denken. Een zeer degelijk optreden dat afklokte op een vijftigtal minuten en dat eindigde met een fantastische uitsmijter, waarbij een paar distortionlagen werden begeleid door twee bandleden op drums. Ik dacht dat het optreden werd gestreamd via AB-TV, maar voorlopig staat het concert nog niet online.



Grote onbekende van de avond was voor mij Shearwater, ontstaan in 2001 toen twee leden van de band Okkervil River een uitlaatklep zochten voor hun meer rustige nummers. Ondertussen werden reeds enkele albums en een EP uitgebracht en zeer recent werd het nieuwste album Palo Santo op de wereld losgelaten. Met een instrumentarium dat bestaat uit een banjo, toetsen, een contrabas en percussie is het perfect mogelijk om ranzig slechte folk te plegen. Maar frontman en songsmid Jonathan Meiburg kreeg de AB-club al snel in zijn ban met songs die nog bezwaarlijk louter in het countryfolk-hokje te stoppen zijn en die ergens het midden houden tussen Tim Buckley en John Cale. Het stembereik van Meiburg is redelijk uniek en graaft diep in je ziel. Tijdens een tweetal songs bestond het geluid uit weinig meer dan de hoge kopstem van Meiburg en je kon een kopspeld horen vallen. Maar het was gelukkig niet al treurnis wat de klok sloeg, hoewel de muziek van Shearwater zich nu niet meteen laat lenen om een vrolijk feestje op te luisteren. Het is kenschetsend voor schitterende optredens dat ze even lang lijken te duren als een vingerknip : dit optreden was er een schoolvoorbeeld van. Het was een voorrecht om het allereerste concert van Shearwater op Belgische bodem - tevens het allereerste van hun Europese tournee - te mogen bijwonen. Klik hier om een mp3 te beluisteren van één van de nummers van het nieuwe album (Seventy-four seventy-five).