The Bollock Brothers (Cahier - 11.11.2006)

Tja, hoe in 's hemelsnaam een zinnige review schrijven over het 'concert' dat de oude punkwavers van The Bollock Brothers in de Cahier gaven ?

Laten we gewoon al maar beginnen met de samenstelling van de band : aan het roer staat nog steeds zanger en opper-Bollock Jock McDonald, die tegen het einde van het concert serieus in de olie was en tot tweemaal toe zijn micro-staander tegen de grond deed belanden. Op keyboards treffen we de massief dikke Mark Humphey aan, blijkbaar ooit ook nog in dienst geweest bij Madness. Op gitaar de Duitser (!!!) Henning Janssen, inclusief een achterstevoren gedragen baseball-cap en archi-lelijke tattoo's. Richard Collins deed op basgitaar weinig fout, behalve dat zijn basgitaar een ontieglijk foute headless-bas met kleine body uit de jaren tachtig was. En tenslotte op drums Patrick Pattyn, in een verder verleden nog drummer bij Nacht Und Nebel aan de zijde van Patrick 'Nebel' Schools en sedert diens dood lid van The Bollock Brothers. Een zeer bizar samenraapsel dus, dat nog weinig uitstaans had met de band die in 1983 het leven zag in Liverpool en die op zeer handige wijze gebruik maakte van zowel het oeuvre als de looks van de Sex Pistols als platform om een eigen carrière te starten.

In feite zijn The Bollock Brothers op die manier vanaf hun origine een belichaming van een geweldig soort ironie. De Sex Pistols waren ontstaan als een mode-vehikel van boetiekuitbater Malcolm McLaren, die als manager van de jonge punkers op intelligente wijze schokeffecten wist te exploiteren. En wat doen The Bollock Brothers ? Ze nemen eerst een versie op van God save the queen, in samenwerking met een man die ooit in Buckingham Palace had ingebroken. Persaandacht gegarandeerd. En wat later de recyclage nog wat verder drijven door het klassieke Pistols-album in een electro-jasje te steken onder de titel 'Never mind the Pistols, here's the Bollock Brothers'. Oftwel slimme exploitatie van iets dat begon als slimme exploitatie.

Er waren in feite twee manieren om dit concert te beleven : ofwel bleef je achteraan in het café staan en knikte je meewarig bij het aanschouwen van dit bizarre gegeven, ofwel zorgde je ervoor dat je voldoende bier in je geest goot en er vooraan aan het podium het beste van maakte. Ik koos voor de tweede optie.

Ik kies willekeurig een aantal nummers uit de set die me om welke reden dan ook zijn bijgebleven. Het tweede nummer was al meteen een pijnlijk slechte cover van God Save the Queen, niet snel daarna gevolgd door de Bollocks-culthit Harley David/Son of a bitch. Drummer Patrick mocht een cover zingen van de Nacht und Nebel-hit Beats of love. Uit de nieuwste plaat Jesus lives werd nog Jesus lived six years longer than Kurt Cobain geplukt. Zijn me ook nog bijgebleven (meer o.w.v. de welluidende titels dan o.w.v. de muzikale impact) : Count Dracula where's ya trousers, Horror movies en Four horsemen of the Apocalypse. De toetsenist annex vleeshoop Mark deed zijn Madness-verleden eer aan met een cover van One step beyond en zorgde voor het hoogtepunt van de avond toen hij in één van de bisrondes zowaar Let me entertain you van Robbie Williams solo uit zijn toetsen toverde. De ultieme ironie.

Nog een nummer dat me bijbleef : I'm Henery the Eight, I am. Enig opzoekwerk heeft me geleerd dat het een nummer betreft dat uit 1910 dateert en dat in music halls werd opgevoerd. In 1965 werd het nummer uit de vergeetput gehaald door Hermans Hermits, waarna het nog meerdere malen werd geparodieerd (o.a. in The Simpsons). De laatst gekende parodie staat op naam van Anneke Latex, die tijdens de laatste bisronde een verdienstelijke poging ondernam om staande te blijven naast de dronken Jock.

Lyrics van het nummertje (denk er zelf het cockney-accent bij) :
I'm Henery the Eighth, I am!
Henery the Eighth I am! I am!
I got married to the widow next door,
She's been married seven times before.
Every one was an Henery
She wouldn't have a Willie or a Sam
I'm her eighth old man named Henery
Henery the Eighth I am.

Muzikaal was het optreden van The Bollock Brothers niet meer of minder dan een sof. Maar feit is dat ikzelf en enkele anderen zich opperbest hebben geamuseerd en zich hebben laten meeslepen in de onweerstaanbare ironie waarmee The Bollock Brothers hun ding deden. Een ironie waaruit overduidelijk bleek dat de heren zelf maar al te goed beseffen dat ze het warm water niet hebben uitgevonden maar dat ze daar hun bollocks aan vegen. Voorwaar geen slechte attitude als je daarmee een muzikale carrière ruim twintig jaar kunt rekken.