Hukkle

Regie : Györgi Pálfi (2002)

Een zeer eigenzinnig regiedebuut van een jonge Hongaarse regisseur. De kijker wordt ondergedompeld in het dagelijkse leven in een klein plattelandsdorpje. Een oud boertje zit de ganse dag op een bankje, immer gekweld door de hik. Een herderinnetje bekommert zich om haar schapen. Een man neemt zijn varkensbeer mee om een zeug te laten dekken. Veel vrouwen van het dorp zijn tewerkgesteld in een naai-atelier, waar de naaimachines onophoudelijk zoemen. Een man vangt een grote vis en verorbert hem op boertige wijze, terwijl vrouw en dochters hongerig toekijken. De mannen van het dorp spelen een kegelspel op het dorpsplein. Een lijk ligt te rotten op de bodem van de plaatselijke visvijver. Een vrouw mengt gif in het eten van haar man. Een traditioneel huwelijk wordt opgeluisterd door een vrouwenkoortje ...

Regisseur Pálfi observeert het leven in het kleine dorpje (en de semi-fictieve moordplot die er subtiel in verweven zit) op een volstrekt unieke wijze, die om te smullen is voor elke cinefiel. Zonder één woord dialoog toont Pálfi de interactie tussen mensen, dieren en leefomgeving. Het is een film van geluiden en beelden. De soundtrack wordt gevormd door een amalgaam aan omgevingsgeluiden : van een knorrend varken tot een smakkende boer, van een kikker die opgevreten wordt door een snoek tot de zoemende naaimachines, van een pissende politieagent tot een wroetende mol, van de muziek uit de walkman van het herderinnetje tot het gesnoef van haar schapen, ... : een ware symfonie aan geluiden.

Deze rijke geluidsband wordt gecombineerd met prachtige editing- en overgangstechnieken en een beperkte hoeveelheid CGI. Te pogen deze film te omschrijven, doet er afbreuk aan. Er is maar één manier om deze lyrische fabel te kunnen ontdekken : de oogkleppen afdoen en de zintuigen op scherp afstellen om zoveel mogelijk van deze prent in je op te kunnen nemen. Een film die erom smeekt om meer dan eens gezien te worden.

De onderliggende plot van moord en gifmengerij doet er eigenlijk niet zoveel toe. Het is eerder de filmische ervaring die primeert. Denk aan een soort mengeling tussen David Lynch en Microcosmos, maar dan zonder dialoog. Winnaar van een resem prijzen op diverse filmfestivals.

Absoluut de moeite waard is ook de website van de film. A must-see voor iedereen die zich cinema-liefhebber durft noemen !