Think Of One / Amadou & Mariam (Warande Kuub - 24.11.2006)

Het Antwerpse Think Of One timmert nu al zeven albums lang aan een oeuvre van genre-overstijgende wereldmuziek. Met hun laatste album Tráfico gaat TOO vooral de Braziliaanse toer op. Voor deze laatste plaat werd samengewerkt met een paar Braziliaanse percussionisten en met de 66-jarige zangeres Dona Cila Do Côco.

En het was vooral deze laatste die de show stal in de Kuub. Tijdens wat zonder twijfel het beste nummer van de set was - een soort psychedelische hardcore-samba die werd afgewisseld met religieuze bezweringen van Dona - headbangde het kleine oude vrouwtje dat het een lieve deugd had. Hoewel de rest van de set best wel aanstekelijk was, klonk het geheel niet strak genoeg. Vooral de geluidsmixer van dienst had niet zijn beste dag, of lag het aan de gebrekkige accoustiek van de Kuub ? Wat er ook van weze, het geluid zat nooit snor. Wanneer er tien muzikanten op het podium staan en de snaredrum komt boven alles en iedereen uit (en vooral boven de rest van de percussie), dan is dat pijnlijk. Bijna onvergeeflijk als je jezelf wil profileren als dé nieuwe concertzaal van de Kempen.

De hit Paletó startte de bisronde die werd afgesloten met een feestelijke percussie-sessie. Paletó is Think Of One op zijn best : aanstekelijke ritmes in een mix met een plat Antwaarps accent. Een stukje van de lyrics :

Gij ze nog altijd de vlam
van alle vlammen
‘k zal mijn kans is wagen
‘k zal mijn haar is kammen

ne sjieken bak lenen
das misschien nog beter
want da vrak van mij
swing voor gene meter

een kostuum
da is altijd goe
geef na toe
ge sta mee in de rij
um paletó sei
é sempre bom
diga que voce tá na fila

‘k gon mijn kot opkuisen
want ge kunt nooit weten
misschien van den avond
ee ze toegebeten ...




Het blinde Malinese echtpaar Amadou & Mariam is al 25 jaar samen. In 1998 oogstte het koppel veel bijval met het album Sou Ni Tile (en vooral met het nummer Je pense à toi), waarna nog drie albums volgden. De laatste plaat (Dimanche à Bamako) uit 2005 werd geproduced door Manu Chao en werd uitgeroepen tot beste Afrikaanse plaat van dat jaar.

Amadou bleek een begenadigd gitarist te zijn die duidelijk beïnvloed was door de Delta-blues. Dit leverde een unieke en sterke sound op : een krachtig gitaargeluid (heel wat anders dan het platte gepingel dat we zo vaak horen bij exotische bands) gecombineerd met Malinees-Franse teksten over universele waarden zoals liefde en verdraagzaamheid.

Het koppel werd bijgestaan door een uitstekende begeleidingsband (die gelukkig kon profiteren van een beter geluid dan tijdens Think Of One). De bassist had een tweelingsbroer van Jean Reno kunnen zijn, terwijl de geweldige drummer meer weg had van een deserteur uit het Franse Vreemdelingenlegioen. Indien ook de begeleidingsband louter uit mensen van Malinese afkomst had bestaan, had dit misschien een extra graadje authenticiteit kunnen meegeven aan het concert. Aan hun enthousiasme zal het echter zeker niet gelegen hebben. De speelvreugde droop eraf en het publiek in de Kuub deed vrolijk mee.

Het is niet meteen muziek die je zult terugvinden in mijn platencollectie, maar mooi was het wel. Op de website kun je clips bekijken van Je pense à toi en van Beaux dimanches, waarmee het concert werd geopend.

Wederom een politiek uiterst correcte avond.