Casino Royale

Regie : Martin Campbell (2006)

James Bond heeft nog maar net zijn "00"-status verdiend door twee slechterikken te elimineren, of hij komt al voor hete vuren te staan. Zijn eerste missie brengt hem naar Madagascar waar hij een terrorist moet bespioneren. Eén en ander loopt niet meteen zoals gewenst, maar Bond zet door en komt via een omweg op de Bahamas op het spoor van een zekere Le Chiffre.

Wiskundig brein en pokergenie Le Chiffre investeert geld van rebellen en terroristen door de aandelenmarkt te beïnvloeden middels uitgekiende aanslagen. Wanneer Bond zo'n aanslag op een nagelnieuw vliegtuig weet te verijdelen, schiet Le Chiffre hier een immense som geld bij in en voelt hij de hete adem van de geldschieters in zijn nek. De oplossing : het organiseren van een hyper-exclusief pokertornooi in het poepsjieke Casino Royale in Montenegro. Het is aan Bond om het pokerspel te winnen en daardoor Le Chiffre op de knieën te krijgen ...

Ik ben altijd al een grote fan geweest van de Bond-reeks. Willen we immers niet allemaal een beetje zoals James Bond zijn ? Een koele killer en avonturier, met een smaak voor de mooie en lekkere dingen des levens (waaronder mooie vrouwen) én met een license to kill. Bond heeft het dik voor mekaar !

De laatste jaren was de reeks echter verzand in een ongeïnspireerde zooi. Magere scripts die nauwelijks gered konden worden door de overkill aan high tech-snufjes die Q steeds weer uit zijn mouw schudde. Maar bovenal de nogal platte uitstraling van gladde gentleman Pierce Brosnan, die ongetwijfeld menige huisvrouw van middelbare leeftijd doet druppen van genot maar die nog weinig uitstaans had met de haast mytische uitstraling die Sean Connery aan de Bond-figuur gaf in het eerste vijftal films van de reeks. Dit zorgde ervoor dat de laatste films uit de reeks nog nauwelijks boven het niveau van de gemiddelde zondagnamiddag-actiefilm uitkwamen.

Dringend tijd dus om te herbronnen, en zo dachten ook producenten Wilson & Broccoli erover. De exuberante looneisen van Brosnan vormden de ideale aanleiding om de man buiten te smijten en het over een compleet andere boeg te gooien. De keuze voor Daniel Craig als de nieuwe Bond stuitte eerst op veel verzet (een blonde Bond godbetert, waar gaat de wereld naartoe ?), maar blijkt een godsgeschenk. Craig is zonder enige twijfel de coolste Bond sinds oer-Bond Connery.

Ook John Cleese als uitvinder Q mocht zijn biezen pakken (er zitten dan ook opvallend weinig technische snufjes in de film) en ook aan Miss Moneypenny werd het niet gegund om op de nieuwe Bond te geilen. Maar dat voelt allemaal niet aan als een gebrek, integendeel. De zinderende achtervolgingsscène in het begin van de film doet je bijna letterlijk duizelen en de openingsscène - de eerste kill van Bond, een rauwe knokpartij in zwart/witte korrel - mag er ook wezen. Het is opnieuw vintage-Bond : een rollercoaster die wervelt van begin tot eind.

Acteur Mads Mikkelsen is gezegend met een heerlijke karakterkop en is dan ook als Le Chiffre een waardige tegenstander voor Bond. Enkel bij Eva Green als Bondgirl Vesper Lynd kan ik de nodige vraagtekens plaatsen. Het meiske deed me compleet niks en valt toch wel zeer schamel uit in vergelijking met andere Bondgirls zoals Halle Berry, Ursula Andress, Diana Rigg, Britt Ekland of Barbara Bach.

Maar er is bovenal de geweldige uitstraling van Daniel Craig, een gouden wissel op de Bond-toekomst. Nu eens niet een vrouw die uit de golven oprijst (Andress in Dr. No of Berry in Die another day), maar wel Craig die met zijn stevige borstkas mag pronken. Nu eens niet een klef einde van de film met Bond die een lekkere mokkel meeneemt in een rubberen bootje, maar een grimmige Craig die nog een laatste kogel afvuurt. Een James Bond die er nog geen ruk om geeft of zijn martini shaken of stirred is. Nu eens geen almachtige Bond wiens haar nooit in de war zit, maar een harde vechter die veel slagen uitdeelt maar er evenveel incasseert.

Met Casino Royale heeft de reeks een nieuwe injectie gekregen die het broodnodig had.