Confessions of a dangerous mind

Regie : George Clooney (2002)

Clooney baseerde zijn film op de gelijknamige autobiografie van de hand van Chuck Barris, voor de film bewerkt door de gevierde scenarist Charlie Kaufman.

Barris werd in 1929 geboren in Philadelphia, verhuisde naar New York en kon er aan de slag bij NBC. Hij verkreeg eerst bekendheid toen hij de hit 'Palisades Park' schreef. Het nummer werd een hit voor Freddy Cannon en werd later nog gecovered door de Beach Boys en de Ramones.

Maar Barris zal vooral de geschiedenis ingaan als een man met een fijne neus voor entertainment voor de brede massa. Hij bedacht een hele resem gameshow-formats. Zijn eerste succesformule was The dating game (bij ons bekend in de versie met Ingeborg onder de naam Op goed geluk). Hij werd zelf een publiek figuur toen hij als presentator van zijn eigen The gong show optrad, een show die enkele seizoenen liep en een grote cultreputatie vergaarde.

Barris was anders dan de gladde TV-presentatoren uit die tijd en ook zijn shows gingen net dat tikkeltje verder. Hierdoor was hij een gecontesteerd figuur : hij oogstte immense kijkcijfers maar werd tigilitijd verguisd door kwaliteitsmedia. Hem werd de infantilisering van het TV-publiek en de teloorgang van kwalitatief hoogstaand TV-entertainment verweten.

Maar Barris kwam nog op een andere wijze zeer verrassend uit de hoek : in zijn autobiografie (verschenen in 1982) beweerde Barris immers dat hij naast TV-icoon ook een CIA-hitman was, met enkele tientallen moorden op zijn naam. Zo zou hij de winnende koppels van The dating game begeleiden naar hun reisbestemming om daar stiekem moordaanslagen in opdracht van de CIA uit te voeren. Een krankzinnige claim van Barris, die nooit bevestigd of ontkend werd door de CIA. Tot op de dag van vandaag is het niet duidelijk of het CIA-verhaal op waarheid berust, of dat het slechts een verzinsel is van de op controverse beluste Barris.

Feit is alleszins dat het levensverhaal van Barris meer dan voldoende materiaal opleverde om een film rond te draaien. Het project liep echter niet van een leien dakje. Eerst zou Johnny Depp de hoofdrol spelen en zou Bryan Singer het geheel regisseren. Het project sprong af toen de film al in een vergevorderde pre-productiefase zat. Clooney nam het project over maar kon productiestudio Miramax slechts met veel moeite overtuigen om met de toenmalig redelijk onbekende acteur Sam Rockwell van start te gaan. Maar Clooney kent natuurlijk links en rechts wel een paar sterren. Toen hij met de namen Julia Roberts en Drew Barrymore (en cameo's van Brad Pitt en Matt Damon) kon goochelen, werd het licht wel op groen gezet.

Clooney maakt van zijn regie-debuut meteen een (te) ambitieus project dat vooral genietbaar is o.w.v. enkele zeer mooie, langgerekte shots. Over de acteerprestaties ben ik echter minder wild. Sam Rockwell als de ambigue Barris is zeker niet over de hele lijn overtuigend en Julia Roberts kan zich beter beperken tot pretty woman-rollen. De rol van hardboiled spionne gaat haar duidelijk niet af. En Drew Barrymore zal al zeker nooit mijn favoriete actrice worden. Door de film regelmatig te onderbreken om vrienden en collega's van de echte Barris aan het woord te laten, tracht Clooney zijn film een zeker documentaire-gehalte mee te geven. Maar op het einde van de rit wordt de complexe persoonlijkheid van Barris onvoldoende rijk geschetst om de kijker toe te laten een oordeel te vormen over waarheid en leugen.

Deze opmerkingen ten spijt is Confessions of a dangerous mind een best genietbare prent waarin Clooney vooral met zijn visuele flair bewijst meer te zijn dan de charmeur uit ER.