Willard

Regie : Glen Morgan (2003)

Willard Stiles is de zoon van de oprichter van een grote fabriek. Na diens dood woont hij nog steeds bij zijn ziekelijke moeder die hem de oren van zijn kop zaagt. Overdag werkt hij als klerk in de fabriek van zijn vader waar hij elke dag uitgekafferd wordt door de nieuwe baas. Bovendien is Willard nogal sociopatisch van aard, zeer verlegen en onbeholpen in de omgang met andere mensen.

Op een dag sluit Willard in de kelder van zijn enorme ouderlijke huis vriendschap met een witte rat, die hij omdoopt tot Socrates. Gaandeweg geraakt hij ook bevriend met de andere ratten van de steeds groter wordende rattenpopulatie, waaronder Ben, een enorme en intelligente rat. Willard slaagt er in om de ratten in zijn macht te krijgen en wil hen gebruiken om een onschuldige grap uit te halen met zijn machtswellustige patron. Maar het loopt uit de hand en Willard heeft 'zijn' ratten niet meer onder controle ...

De film houdt ergens het midden tussen een remake en een sequel op de originele Willard (uit 1971, geregisseerd door Daniel Mann). Op de originele film uit 1971 werd overigens al eerder een sequel gemaakt, namelijk Ben (uit 1972, geregisseerd door Phil Karlson). En jawel : het nummer 'Ben' van Michael Jackson werd speciaal geschreven voor deze film en het nummer gaat dus over een enorme rat !

Deze sequel/remake uit 2003 werd een flop aan de boxoffice en werd ook door critici niet al te goed onthaald. It goes to show dat critici het ook niet altijd goed weten, want Willard is een pareltje. Maar ik kan ergens wel begrijpen waarom deze film tussen twee stoelen viel : als je een gore horrorfilm verwacht of als je een psychologische studie van een eenzaat verwacht, kom je bedrogen uit. De film is een beetje van beide, maar nét daarom veel meer.

We komen R. Lee Ermey tegen als de blaffende baas van Willard, waarmee hij voor de zoveelste keer nog eens dunnetjes zijn legendarische rol als brullende dril-instructeur overdoet uit Full Metal Jacket. Maar Willard is toch vooral te onthouden voor de geweldige rol van Crispin Glover, één van de geschiftere figuren uit Hollywood. Glover brak eerst door als de jonge vader van Michael J. Fox in de eerste Back to the future-film. Toen hij weigerde mee te doen in de vervolgfilms en Spielberg dan maar besloot om mits wat knip- en plakwerk Glover toch in de tweede film te laten opdraven, had Spielberg prompt een rechtszaak aan zijn broek. Glover won het proces en schiep daarmee een precedent dat nog altijd als richtlijn geldt m.b.t. het gebruik van opnames van een acteur.

Glover is een enorm getalenteerd man maar minstens prettig gestoord. Hij schreef meerdere boeken (waaronder een reeks macabere verhalen), bracht een spoken word-album uit (onder de maffe titel "The Big Problem [does not equal] the Solution. The Solution = LET IT BE.") en regisseerde een cultfilm (What is it ?) waarin enkel acteurs meedoen die lijden aan het syndroom van Down. Toen Glover in 1987 werd uitgenodigd in de David Letterman Show, liep het interview lichtjes uit de hand. Bekijk zeker dit filmpje om een idee te krijgen van de gekte van Glover !

Nog een geek-weetje omtrent Willard : regisseur Glen Morgan was eerder lange tijd aan het werk als producer en schrijven voor de X-Files-serie. Niet voor niets dat de kat die Willard cadeau krijgt van een bevriende collega Scully werd gedoopt ...

Kijk ook naar de website van de film, met o.a. een bombastische videoclip van Crispin Glover waarin hij het nummer 'Ben' van Michael Jackson covert.