Mono (AB - 12.12.2006)

Nog enkele nummers kunnen meepikken van de eerste band van de avond : Madensuyu. Deze twee heren wonnen in 2004 de Rock Rally, verdwenen daarna geruisloos tussen de plooien van de vaderlandse muziekgeschiedenis maar timmeren momenteel opnieuw aan de weg middels het eerder dit jaar uitgekomen debuutalbum A field between. Te weinig van gezien om er een zinnig oordeel over te kunnen vellen, maar onder de huid kruipen deed het zeker niet. Net zomin als Hitch trouwens. Een energiek trio dat hoekige songs brengt die ergens in het schuifje 'post-emo-core' te catalogiseren vallen. Goed materiaal zonder meer. Het is tekenend dat vooral de grappige bindteksten en de zeer opvallende blaasgrimas van de drummer me zullen bijblijven.

Misschien heb ik de laatste tijd Mono al wel een keertje teveel live aan het werk gezien. Dit instrumentale kwartet uit Japan hanteert immers een formule die op den duur even voorspelbaar is als een grap in Allo Allo : een langzame en gevoelige opbouw die plotsklaps opengeknepen wordt als een rijpe puist waarbij de pus brutaal op de spiegel wordt gespoten, om vervolgens weer te eindigen met een rustig slotstuk, een doekje voor het bloeden. Bijna elk nummer wordt aan deze basiskapstok opgehangen. Als je dit op voorhand weet (ik heb Mono de laatste twee jaar pakweg een vijftal keren gezien), dan is er natuurlijk geen enkel verrassingseffect meer.

En toch, en toch. De formule deed het 'em verdorie opnieuw. Als ik de puist hoor openbarsten tijdens de geweldige afsluiter 'Halcyon (beautiful days)' (uit het album Walking cloud and deep red sky, flag fluttered and the sun shined), dan krijg ik telkenmale kippevel, ook al weet ik op voorhand perfect wat er gaat komen. Hetzelfde met 'Lost snow' uit hetzelfde album.

Behalve deze twee songs uit Walking cloud ... werd de setlist vervolledigd met vier songs uit de laatste plaat You are there. Inderdaad : de set bestond slechts uit zes songs, maar het anderhalf uur durende concert vloog voorbij als een vingerknip. Een goed gevulde ABbox was enorm gedisciplineerd en je kon tijdens de ingetogen en serene opbouwmomenten een speld horen vallen. En zo werd ik toch weer willens nillens meegezogen in een soort filmische trance waar Mono een patent op lijkt te hebben.

De volledige setlist :
The flames beyond the cold moutain
A heart has asked for the pleasure
Lost snow
Yearning
Moonlight
Halcyon (beautiful days)