The Others

Regie : Alejandro Amenábar (2001)

** spoilers ! **

Kort na WO II. Grace, een jonge vrouw, woont met haar twee kinderen in een groot en afgelegen landhuis. Haar man is soldaat en is nog niet van de oorlog teruggekeerd. De twee kinderen zijn beiden allergisch voor zonlicht, zodat alle gordijnen van het huis ten allen tijde gesloten moeten blijven. Op een dag bieden zich drie nieuwe bedienden aan bij Grace. Het leven gaat zijn gangetje maar het duurt niet lang vooraleer er vreemde dingen gebeuren in het grote huis : deuren die automatisch sluiten, piepende vloerplanken, ... Bovendien 'zien' de twee kinderen regelmatig andere mensen en gedragen de drie nieuwe bedienden zich nogal geheimzinning. De paranoïde Grace zet de jacht op de zogenaamde spoken in ...

Ik had op voorhand veel goeds gehoord over deze stijlvolle thriller die volop de sfeer uitademt van bloedloze griezelflicks (zoals bijvoorbeeld The house on haunted hill uit 1959). De twee voornaamste troeven van de film zijn regisseur Alejandro Amenábar en actrice Nicole Kidman. Na zijn cultsucces over snuff-films (Tesis, 1996) en het zeer succesvolle Abre los ojos uit 1997, bedankte Amenábar feestelijk om een Hollywood-remake van de laatsgenoemde film te maken (herwerkt door Cameron Crowe tot Vanilla Sky uit 2001, met Tom Cruise). Hij stak zijn energie liever in een nieuw project, en stond in voor regie én scenario van The Others.

Maar er is vooral Nicole Kidman, de geknipte keuze voor deze film. Ik ga niet onder stoelen of banken steken dat ik een zwak heb voor La Kidman (vooral sedert ik haar aan het werk heb gezien in Dogville uit 2003 van Lars Von Trier). Laten we ons gelukkig prijzen dat ze gebroken heeft met Tom Cruise, zodat ze nu zelden nog in miskleunen te zien is (zoals de Cruise-vehicels Far and away en Days of thunder). The Others drijft grotendeels op het charisma van Kidman.

Toch heb ik twee bemerkingen bij deze film. Ten eerste is er de nogal idiote subplot van de vermiste echtgenoot/soldaat die plotsklaps opdaagt (om al even snel weer te verdwijnen). Het acteertalent van Christopher Eccleston is hieraan volledig verspild. Ten tweede is er het Night Shyamalan-truukje dat op het einde van de film wordt opgevoerd (waarmee ik natuurlijk al veel van de pointe verklap). Een té spitsvondig einde van een film die daardoor alle aantrekkingskracht verliest om nog een tweede keer bekeken te worden. Als je de truuk van de goochelaar kent, is er geen magie meer.