25th hour

Regie : Spike Lee (2002)

Montgomery Brogan was een succesvol drugsdealer in New York, totdat de DEA hem op het spoor kwam door verraad. Brogan wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van 7 jaar. De film volgt Brogan in het laatste etmaal dat hem rest als vrij man, voordat hij naar de bajes moet. In deze laatste 24 uren evalueert Brogan zijn leven . Hij neemt opnieuw contact op met zijn vader, probeert zo goed en zo kwaad het kan quality-time te hebben met zijn vriendin Naturelle, en hij gaat een avondje stappen met zijn twee beste vrienden Jacob en Frank. Jacob is een wat sullige literatuurprofessor die geilt op één van studentes, een extravert meisje dat niet geheel onverschillig is voor de avances van Jacob. Helemaal anders is Frank : een gehaaide Wall Street-klojo die regelrecht zegt waar het op staat. De uren tikken weg en het moment waarop Montgomery naar de bajes moet, is onafwendbaar ...

De tijd waarin de films van Spike Lee insloegen als splinterbommen, ligt al weer enige tijd achter ons. Ik denk dan meer bepaald aan films zoals Do the right thing, Mo' better blues, Jungle fever en Malcolm X., die zich allemaal situeren in het begin van de carrière van Spike Lee rond 1990. Lee ging hierin vooral de pijnlijke rassenkwesties niet uit de weg en gold als één van de weinige zwarte regisseurs die zijn stempel konden drukken op de betere cinema. Maar sedertdien is zijn oeuvre wat aan het tanen. Er waren nog wel Clockers, Get on the bus en Summer of Sam, maar het niveau en de frisheid van het prille werk werd niet meer gehaald.

Met 25th hour doet Spike Lee echter een nobele poging om opnieuw een goed niveau te halen. Hij kan zich beroepen op een degelijk script en op een wel zeer indrukwekkende prestatie van hoofdacteur Edward Norton. Hij straalt een enorme hoeveelheid charisma uit. Niet tot mijn geringe verbazing overigens, want ik ben nooit een grote Norton-fan geweest (zeker niet nadat ik een documentaire heb gezien over wat er allemaal achter de schermen van American History X is gebeurd, met het name het moddergooien tussen Norton en regisseur Tony Kaye). Maar in 25th Hour spreidt Norton een voldragen maturiteit tentoon.

Voor het overige is 25th Hour een typische Spike Lee joint. Een hippe soundtrack, de kenmerkende facial tracking shots (met name van Philip Seymour Hoffman tijdens de fuif in de disco), de grote voorliefde voor New York, én de obligate fulminaties over rassenkwesties die je hier kunt lezen (waarbij het personage van Norton offscreen zowat alle mogelijke rassen en standen in de zeik zet, om er op het einde van de film weer mee in het reine te komen).

Je kunt Lee misschien verwijten dat hij wederom een beetje aan soapboxing doet (namelijk teveel thema's in één film willen stoppen : 9/11, maffia, drugs, gevangenisbeleid, racial issues, ...) en dat er af een toe geforceerde montage aan te pas komt, maar voor mij werkte het concept wel en zag ik opnieuw een glimp van de briljante regisseur die nog steeds in Lee huist maar die helaas te weinig aan bod komt.